De band, die enkele jaren in deze bezetting bestond, speelde in eerste instantie veel rock covers uit de jaren 50 en trad regelmatig in de streek rond noord Miami op.
Nadat ze uit elkaar waren gegaan, vormden Nick en Joe samen met Alan Yott - slaggitaar en Steve Kimball - basgitaar (2 ex-Quiet Four leden) een nieuwe band, die the Quiet Four ging heten en nam het instrumentale nummer "Bossa Nova Outer Space" op, een aardige poging voor een nummer, maar helaas nietzeggend.
Toen zanger en slaggitarist Bob Leavitt in november 1963 de Hustlers her formeerde met John McNicol - sologitaar (ex-Quiet Four), Jesse Cabassa - drums en Bruce San Filippo - basgitaar, begon het pas echt voor de band en ze traden dan ook regelmatig live op bij diverse radio stations, onder andere bij: Spanish radio, WPLG Channell, Saturday Hop en WQAM dances, maar ook speelden ze met Otis Redding en The Marvelettes.
Jesse Cabassa werd door Nick Frasca vervangen en Stan Layton, die werkzaam was als platenverkoper bij Decca, werd hun manager en tevens producer.
Omdat Bruce San Filippo in 1964 in dienst moest, kwam Joe Romeo hem vervangen en de meeste songs van deze CD, die tussen 1964 en 1966 opgenomen zijn, werden door Bob Leavitt, John McNicol, Joe Romeo en Nick Frasca gespeeld.
De band kreeg ook de kans om, buiten hun eigen repertoire, als begeleidingsband van diverse "grote" artiesten te fungeren, zoals Simon and Garfunkel, en the Coasters en baalden dat ze geen zelf geschreven songs speelden om hun talent te tonen.
Op een avond speelden ze, aangemoedigd door hun fans, toch een set eigen songs, waarvan het publiek uit zijn bol ging, maar de manager van WFUN Bandstand, Steve Palmer, kon dat niet waarderen en was furieus over hun actie.
The Hustlers kwamen in zuid Miami te spelen in The Ale House, waardoor ze nog meer optredens kregen, onder andere bij de Universiteit van Miami, tijdens dansavonden van tienerclubs en shows, maar ook in nachtclubs, waar ze 5 of 6 sets speelden in de weekends, hoewel ze de leeftijd nog niet hadden om daar in te mogen.
In 1967 stopte de band ermee, maar Bob Leavitt en John McNicol brachten in 1968 een single uit, samen met Ronnie Malenoski en Bob Wooley onder de naam The Dard en deze verscheen via het Evolution label, waarvan "Sounds Of Life", een song met schitterende zang en dito ritme de A-kant was en "I Know", een licht psychedelisch nummer, de B-kant.
De CD bevat 17 opnamen, waarvan enkele alternatieve versies, maar ook de nummers, die als single werden uitgebracht en het eerste nummer van de CD heet "Bossa Nova Outer Space", die gevolgd wordt door de eerste echte Hustlers song "I Don't Know", een lekker swingend nummer, waarin ik de invloed van The Beatles terug hoor en deze krijgt een vervolg in het schitterende "Trying To Forget Her", die dezelfde invloed heeft.
Daarna volgen "We Were In Love", een heerlijke rustige ritmische beatsong met prima close harmonie zang en "Vivid In My Mind", een uitstekende ballad, die ingetogen gespeeld wordt en deze 4 nummers werden voor hun LP opgenomen, die via Voice zou verschijnen maar niet uitgebracht werd.
De eerste altenatieve versie is er één van "If You Try", een prima nummer in de stijl van the Byrds, die gevolgd wordt door een cover van een song van die zelfde Byrds, "Eight Miles High", een knappe uitvoering van dit nummer.
Vervolgens hoor ik weer een uitvoering van "We Were In Love", en dit is de single versie, die voor het Audiodisc label werd opgenomen en ik merk, dat deze versie sneller gespeeld wordt dan de vorige en dat klinkt zeker net zo goed.
"'Cause I Know" is een heerlijke beatsong en de B-kant van de single en ook hierin hoor ik enkele Byrds en Beatles invloeden doorklinken.
Voor Audiodisc werd nog een single opgenomen, waarvan de ingekorte versie van "Vivid In My Mind" de A-kant zou worden en dit nummer klinkt hier al een stuk overtuigender dan de vorige versie.
Dan volgt er weer een alternatieve uitvoering van "If You Try", die net als de vorige versie prima klinkt en als B-kant van "Vivid In My Mind" gebruikt is, maar het niet haalt bij de uiteindelijke single versie, die als achterkant van "My Mind's Made Up" staat, want die is een stuk ruiger en neigt meer naar garagerock en klinkt geweldig.
Ook de andere kant van de single "My Mind's Made Up", die via Chelle verscheen, klinkt fantastisch en heeft een up-tempo en een lekker swingend ritme.
Daarna hoor ik "Destination Nowhere", dat duidelijk sterk beïnvloed is door the Byrds, maar ondanks dat geen cloon is van een Byrds song en dit nummer klinkt heerlijk en wordt gevolgd door een stukje live drum van Nick Frasca, "Nick's Drum Solo", dat iets meer dan 6 minuten duurt.
Als laatste 2 nummer, krijg ik de single van The Dard voorgeschoteld en zoals eerder geschreven, klinken deze songs schitterend.
De conclusie is, dat ook dit weer een CD is geworden, die de moeite van het beluisteren meer dan waard is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten