woensdag 29 juni 2011

Review: Hillow Hammet - Hammer - Gear Fab 2011

Gear Fab 2011- (GF-249)


Eind jaren 60 werd de band Hillow Hammet opgericht te Washington D.C.
De band bestond uit: Jack Register – basgitaar, G.C. Coleman – drums, Pete Williams – gitaar, Ronnie Barcley – gitaar, Chuck Bennett – zang en orgel, Steve Spencer – piano, orgel en elektrische piano en Mike Previty – percussie.
Ze brachten slechts 1 LP uit, getiteld “Hammer”, met daarop 9 songs, die via het House Of Fox label verscheen in 1970 en in de Sounds Of Memphis Studio te Memphis Tennesse werd opgenomen.
De CD start sterk met “Slip Away”, een progressieve rock song, die me van het begin af aan weet te pakken, door de ijzersterke zang, het tempo en het ritme, dat heel in de verte iets van funk bevat.
Vervolgens is het de beurt aan een eigen compositie, getiteld “Trouble”, dat een erg mooi piano intro heeft met aansluitend een stuk progressieve rock, dat in een vrij rustig tempo gespeeld wordt, maarlangzaam aan heftiger wordt en beide gitaristen leven zich hierin  lekker uit.
“Fever” kent iedereen natuurlijk van Peggy Lee, die er een gigantische hit mee scoorde en volgens mij ook de beste uitvoering van maakte, maar ook Hillow Hammet weet er iets moois van te maken door schitterend orgelspel in de song te verweven en het nummer op die manier een progressiever karakter te geven.
Daarna volgt “Home”, een eigen compositie, waaraan blues muzikant Roy Buchanon mee schreef en dat is goed te merken ook, want dit nummer neigt flink naar de blues, maar houdt desondanks toch een vrij progressieve uitstraling.
Ook “Brown Eyed Woman” is een eigen nummer en hierin zitten blues en funk invloeden.
Dan volgt “Nobody But You”, dat de meesten kennen als “Talking About You” en dit vind ik één van de mindere songs van de CD, die gevolgd wordt door weer een eigen song, die  “Come With Me” heet en weer lekker progressief klinkt.
Nog een nummer van de band is “We Want To Be Free”, dat eveneens progressief klinkt, waarna de band de CD afsluit met een gospelsong, dat volgens mij het slechtste nummer is van deze CD, getiteld “Oh Happy Day”, dat we van de Edwin Hawkins Singers kennen en totaal niet bij de rest van de songs past.
Afgezien van dat feit, is de CD “Hammer” een prima CD, die niet in je collectie mag ontbreken.

maandag 27 juni 2011

Review: Dirty Matha - This Is It! - Gear Fab 2010


Gear Fab 2010 - (GF247)    

De oorspronkelijke naam van de band, die bekend staat als Dirty Martha, was Dirty Martha’s Music Company.
De band ontstond in 1968 te Camden City, New Jersey, nadat drummer Tony Papa de band Blood, Sweat & Tears had zien spelen en zijn vriend Duke D’Anastasio, die basgitaar speelde en zong, mee nam naar een ander optreden van die band.
Verder bestond de band uit: Duke’s broer Tom - keyboards en fluit, Terry Wade - gitaar en zang, Phil Ryan – trompet en percussie, Murray Goldman – trombone en percussie, John Burgo – saxofoon en percussie en lead zanger, keyboards speler Lou De Meis.
Dirty Martha begon hun eigen muziek te maken en nam deze in 1969 in hun MSI Recording Studios op, die boven een Spaanse levensmiddelen winkel gevestigd was.
De meeste opnamen werden echter nooit uitgebracht, maar dankzij Tony Papa, die ze 40 jaar lang bewaarde en Roger Maglio van het Gear Fab label, zijn ze dan toch eindelijk uitgebracht.
De CD bevat 17 songs, waarvan 2 live opnamen en 2 covers.
Het openingsnummer van “This Is It!!” is een progressieve rock song, die kwa stijl in de richting zit van bands als Heaven, een vroege Chicago Transit Authority, Chase en Blood, Sweat & Tears.
Daarna hoor je het rustige “Away From Here”, dat gevolgd wordt door de eerste cover, “She’s Not There” van the Zombies, waar de band een schitterende uitvoering van heeft weten te maken, door het in een ander ritme te spelen en er blazers en dwarsfluit aan toe te voegen.
“Direction” is weer een song in de stijl van Chicago en klinkt gewoon lekker.
Vervolgens speelt de band weer een erg rustig nummer, “Why Can’t I”, dat mooie close harmonie bevat en de blazers het geheel goed opvullen.
Ook het eveneens zeer rustige “Children’s Song” is van hetzelfde laken een pak, waarna het tijd is voor de volgende cover, “Gimme Some Lovin’” van the Spencer Davis Group.
Net als bij “She’s Not There”, geeft de band hier een eigen interpretatie van en die swingt de pan uit.
Verder staan er nog 8 andere songs op deze CD, waarvan “Martha’s Ragjam”, dat sterke jazz invloeden heeft, “Things I’ll Never Know”, een rock song en “Where Are U Going”, een progressieve rock song er het meest uitspringen.
“This Is It!!” is over het geheel genomen een lekker klinkende CD en voor mensen, die van brass-rock houden zeker een aanvulling van hun collectie.