Nadat Gear Fab de CD Psychedelic States - Illinois In The 60s Vol.1 (GF-207) in 2004 had uitgebracht en daar een korte beschrijving van het wel en wee van de band uit die periode had bij vermeld, besloten Rick Pfeifer van The Mourning Dayze en enkele vrienden een compleet verhaal van de band te schrijven, om geïntereseerden meer informatie te verstrekken.
Het boek is in 2 delen gesplitst, waarbij deel 1 de periode van 1965 tot 1970 weergeeft en deel 2 van 1970 tot 2016.
Deel 1 bestaat uit 5 hoofdstukken: 1) De oprichting in 1965; 2) The Coachmen; 3) Mourning Dayze; 4) Fly My Paper Airplane; 5) De laatste maanden van de band en deel 2 uit 7: 1) Najaar 1970, waarin een nieuwe band samengesteld wordt; 2) 28 Jaar in Alpine Valley; 3) Aan het toeren; 4) 1981 The Rise Band; 5) Hergroepering in Queen Street; 6) Steve Dougherty - drums en zang, Jerry Lehr - basgitaar en zang; 7) The drum machine / werkstation; 8) Er van genieten nu het nog kan.
Verder staat er een voor- en slotwoord in het boek plus enkele voetnoten, een dankwoord en stukken, die free-lance journalist Lyle Ernst schreef.
Mourning Dayze werd in 1965 te Whitewater, Wisconsin door Doug Henry - sologitaar en cornet en Rick Pfeifer - slaggitaar en drums onder de naam The Coachmen opgericht.
Verder bestond de eerste formatie uit: Steve Ellmann - zang en drums, Ralph Wells - basgitaar en Ron Wolfe - drums.
Aan drummers had de band dus geen gebrek, maar er werd afgesproken, dat Rick slagitarist werd, Steve zanger en Ron drummer, terwijl Doug sologitarist en Ralph basgitarist was.
Nadat Ron in 1966 in militaire dienst moest, nam Steve de drums voor zijn rekening en omdat Ralph van band veranderde, werd hij vervangen door sologitarist Ken Polacheck, waarna Doug besloot basgitaar te gaan spelen.
Ken zou echter slechts 4 maanden in de band blijven, omdat hij in februari 1967 de kans kreeg studio werk in Californië te gaan doen en werd vervangen door sologitarist, zanger John Valentine.
Aangezien er nog een andere band onder de naam The Coachmen actief was, werd de bandnaam veranderd in Mourning Dayze en door de verscheidene bandwisselingen en veranderende muziek cultuur, werd ook hun muziek anders.
Dat resulteerde in het maken van de enige single "Fly My Paper Airplane" / "Sad Man's Dayze", die in 1967 op de markt verscheen via het Kiderian label, maar helaas voor de band weinig gedraaid werd via de radio stations.
In de zomer van 1968 stapte John uit de band en vonden de anderen in Chuck Amato, die orgel speelde, een vervanger en vond de band tevens een goede oefenruimte in de garage van Ray en Betty Pfeifer.
De volgende band wisseling was dat Chuck de groep verliet en vervangen werd door Mike Warner, die oorspronkelijk drummer was, maar ook kon zingen en in 1969 als zanger bij de band kwam, om in mei 1970 uit de band te stappen.
Doug was in 1969 getrouwd en begon in het najaar les te geven aan studenten en vervolgens moest Steve eind september 1970 in militaire dienst, zodat er werd besloten om de band op te heffen
De band was erg populair in het mid-westen en speelde regelmatig op de vele campussen, die Wisconsin rijk was en in café's waar veel jongeren kwamen.
Niet alleen waren ze populair door hun muziek, maar ook door hun geweldige lichtshows en ze waren één van de eersten, die stroboscopes gebruikten.
Mourning Dayze speelde niet alleen in Wisconsin, maar trad ook op in de staten New York, New Jersey, Florida, Idaho en Canada.
Enkele bekende muzikanten speelden in Mourning Dayze gedurende de eerste vijf jaar, dat de band bestond, zoals Curly Cook (gitarist van Steve Miller Band), Berry Oakley (basgitarist van Allman Brothers Band) en Mike Warner (drummer van Curtis Mayfield en The Impressions).
Ook opende de band voor verschillende bekende bands, zoals Ohio Express, Lemon Pipers, The Trashmen, New Colony Six en The Music Explosion.
Het boek geeft tevens een overzicht van de plaatsen, waar Mourning Dayze tijdens de eerste 5 jaar van hun bestaan optradplus diverse kantekeningen daarbij.
Deel 2 begint met het moment, dat Rick besloot een nieuwe band te vormen en drummer Dennis Ketterman als eerste daar voor benaderde.
Vervolgens vroeg hij basgitarist "Boom Boom" Bob Jenson en zijn zuster Risé, die de zang voor haar rekening zou nemen, maar omdat Dennis andere plannen had en stopte met de band, zocht hij een andere drummer, die hij vond in de persoon van Robert E. Lee, waarna de nieuwe Mourning Dayze een feit was.
Daarna wordt er een stuk beschreven over de jaren 1972-2000, waar Rick en zijn zuster Rise vaak als duo optraden.
Gedurende de 28 jaar, dat de band actief was, deden er zich veel bandbezettingswisselingen voor, waaronder de vervanging van Bob Jenson door Vaughn Monogue, die op zijn beurt vervangen werd door Doug Matz, maar ook hij bleek geen vaste kracht en zijn vervanger was een basmachine.
In 1978 ging Robert uit de band en kwam Mike Harmon voor hem in de plaats en in 1979 kwam Johnn Stull als basgitarist de plek van de basmachine over nemen, althans tot 1980, want in het najaar van 1980 werd hij vervangen door Tom McGirr.
Omdat de band niet genoeg werk had, besloten Tom en Mike, die beide full time muzikanten waren, te stoppen en Rise en Rick vormden een nieuwe band met de naam The Rise Band, waarin Leroy Dehny de basgitarist werd en Herman Sarduey de drummer.
Leroy verliet de band om deel te gaan uitmaken van The Neville Brothers om later bij Prince in de band te spelen en Herman stopte eveneens, waarna Rick, Risé en Jerry Hebebrand, die inmiddels getrouwd waren, naar Whitewater terug gingen.
Verder staan er weer enkele stukken in, die door Lyle geschreven zijn en betrekking hebben op de periode 1970-2016 en duurt de bijgevoegde DVD ruim 2 uur en 30 minuten.
De DVD start met de single "Fly My Paper Airplane" en gaat vergezeld met live beelden en foto's van de band, waarna Lyle Ernst, een interview doet met de bandleden van het eerste uur: Rick Pfeifer, Doug Henry en Steve Ellmann, die het verhaal van de band vertellen.
Na 1 uur en 15 minuten krijg ik het verhaal van Risé Hebebrand, Rick Pfeifer, Bob Jenson en Wayne Skau te horen, die in de laatste formatie speelden, om na een half uur te vervolgen met alleen Rick en Risé, die over de muziek, het boek, hun ouders en andere zaken praten, waarna de DVD afgesloten wordt door "Sad Man's Madness", dat de B-kant van de single is.
Mourning Dayze treedt nog steeds elk jaar op tijdens het voorjaar en herfst in de westelijke staten door hun speciale voorliefde voor het toeren.
De band bestond in ieder geval tot 2016, waarbij de formatie tussen 1998 en 2016 hoofdzakelijk bestond uit: Rise, Rick, Bob Jenson (basgitaar) en Wayne Skau (drums).
Hieronder volgt nog een recensie van het album The Lost Recordings met opnamen uit hun periode 1965-1970.
Mourning Dayze - The Lost Recordings (GF-225) (2011)
De CD bevat 8 songs, waarvan de single er één is en hier begint de CD dan ook mee.
"Fly My Paper Airplane" is een geweldige progressieve rock song met een aanstekelijk swingend ritme, dat in sneltreinvaart gespeeld wordt en het volgende nummer, "Sad Man's Madness" is een psychedelische rocksong.
Dan volgen er zes onuitgebrachte songs, waarvan de opname kwaliteit niet helemaal lekker klinkt, maar dat wordt grotendeels gecompenseerd door de prima muziek, die de band ten gehore brengt.
"Man With The Thin Mind" is de eerste van die zes en dit is een heerlijke progressieve rock song, die gevolgd wordt door "Moon That Gives No Sunlight", een countrypop song, die in de stijl van late Byrds songs gespeeld wordt.
Daarna krijg je een schitterend psychedelisch stukje muziek voorgeschoteld in "Rain Time" en "The Mourning Dayze", zoals het volgende nummer heet, klinkt me erg bekend in de oren, al kan ik even niet bedenken waar ik dit van herken, in ieder geval is het een prima popsong, die zeker hit kansen had gehad, als het uitgebracht was geweest.
Nu is het tijd voor een ballad moet de band gedacht hebben en met "Are We Going To Say Goodbye?" verrast The Mourning Dayze me, want dit rustige stukje muziek klinkt fantastisch.
Als afsluiter is er gekozen voor een altenatieve versie van "Fly My Paper Airplane", die helaas door de geluidskwaliteit een stuk minder klinkt, dan het origineel, dat op single verscheen.
Ondanks het feit dat de songs niet helemaal optimaal klinken, vind ik toch dat de CD van Mourning Dayze een waardevol document is, waarop schitterende songs staan en alleen al daarom verdiend om beluisterd te worden.
