Gear Fab 2000-(GF-153)
De CD "The Astral Scene" is een muzikale spirituele reis door lichaam en geest, die gemaakt is door Bernice Ross - zang en Lor Crane - percussie en zang met medewerking van Buddy Saltzman - drums, Joseph Macho Jr. - basgitaar, Frank Owens - piano, Al Gorgoni - slaggitaar, Hugh McCracken - sologitaar, Jay Berliner - klassieke gitaar, Irvin Spice - viool, Louis Stone - viool, Harry Lookofsky -viool, Louis Haber - viool, Seymour Berman - viola, David Sackson - viola, Seymour Barab - cello, Eugen Bianco - harp, James P. Seldar - trompet, Joseph D. Newman - trompet, Dominick J. Monardo - trombone, Alan Raph - bastrombone, Harold Keinz - dwarsfluit, oboe, Engelse hoorn, alt saxofoon en Boris Midney - clarinet.
De CD bevat 10 nummers, waarvan "(Astral Projection...Leaving The Body) Overture The Sunshine Seekers" het eerste nummer is en deze schitterende song heeft een lekker luchtig swingend ritme en doet me denken aan de muziek van de LP "The Story Of Simon Simopath" van de Engelse band Nirvana.
Vervolgens gaat de band verder met "Plant Your Seed", die zo'n zelfde sfeer uit straalt en de muziek krijgt door de orkestrale begeleiding een musical achtig karakter.
Dan volgt "(Mind Flight)... Overture - The Airways Of Imagination", een heerlijke vrolijke pop song, die gevolgd wordt door "The Happening People", een fantastische pop song, die eveneens de uitstraling van een musical song heeft.
Daarna hoor ik "Accordion Pleated Mind" en hierin speelt het orkest lichtelijke jazz, die in combinatie met de musical muziek, uitstekend klinkt.
"(Astral Exploration)...Overture Dreams, Shadows And Illusions" is de derde ouverture en deze klinkt in het begin spannend, maar gaat vervolgens over in een luchtige, maar heerlijke, pop song en "Whatta We Gotta Lose", dat net als de andere songs in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en aan doet als musical muziek, waarin schitterende vokalen het nummer bepalen.
In "Someting To Believe In" krijg ik een prachtige pop song te horen, die me vrolijk maakt en in "Today I Saw The Sunrise", dat een stuk rustiger klinkt, hoor ik opnieuw schitterende musical muziek met uitstekende close harmony zang.
Het laatste nummer heet "(Spiral Interiozation)...Overture - The Astral Scene" en in het intro wordt weer erg spannend begonnen, waarna de muziek over gaat in een luchtige dromerige song, die na het eind toe iets experimeteler wordt.
De CD "The Astral Scene" is een prachtig stuk muziek, die het beluisteren meer dan waard is en waar ik, heerlijk onderuitgezakt, met volle teugen van genoten heb.
vrijdag 23 augustus 2013
vrijdag 16 augustus 2013
Review: Mock Duck - Test Record
Gear Fab 2000-(GF-154)
Oprichter van de band Mock Duck was Joe Mock uit Vancouver, Canada, die begin jaren 60 al begon met gitaar spelen.
In 1966 richtte hij zijn eerste band op, genaamd Joe Mock and No Commercial Potential, die folkrock speelde en muziek van o.a Bob Dylan.
Doordat de vriendin van één van de bandleden Joe Mock, "Mock Fuck" noemde, veranderde de bandnaam in Mock Duck.
Daarna wisselde de band van samenstelling en speelde Joe Mock van 1967 tot 1968 onder deze naam als trio, dat bestond uit: Joe Mock - sologitaar en zang, Lee Stevens - basgitaar en zang en Glen Hendrickson - drums en werd de jam "Jazz Duck" opgenomen.
Nadat er opnieuw bandwisselingen plaats vonden en de band uit 4 man ging bestaan, werden er opnames gemaakt voor 2 singles, die in 1968 via het Baroka label verschenen en ook nam de band een aantal nummers live op in The Village Bistro te Vancouver tussen 1968 en 1969.
De band, die deze opnames maakte bestond uit: Joe Mock - slogitaar en zang, Rick Enns - basgitaar en zang, Glen Hendrickson - drums en Ross Barrett - saxofoon, fluit en keyboards.
Vervolgens ging ook deze band uit elkaar en ging Joe Mock in 1970 met nieuwe leden verder onder dezelfde naam, maar maakte geen opnames meer.
Op de CD "Test Record" staan 12 nummer, waarvan de eerste "Home Made Jam / Introduction" heet en dit bijna 13 minuten durende nummer, is de eerste van de 5 live nummers, die op een test persing terecht kwamen, waarvan er slechts 14 geperst werden.
Zoals de titel al doet vermoeden is dit een "jam" en een geweldige ook, want de band gooit daarin alle remmen los en speelt hier een schitterend stukje progressieve rock, waarin uitstekend gitaar spel te beluisteren is, maar ook fantastisch saxofoon spel, dat ondersteund wordt door de stuwende basgitaar en
strakke drums en in uptempo gespeeld wordt.
Daarna krijg ik "Groundhog" te horen en dit is een prima gezongen progressieve rock song met soul en jazz invloeden, die gevolgd wordt door "Hurt On Me", een mix van blues, jazz en progressieve rock met daarin geweldig saxofoon spel.
Dan hoor ik "Sitting On The Top Of The World", een schitterende blues song, waarin ook nu de saxofoon het nummer extra kracht geeft en vervolgens het laatste nummer van de test persing, getiteld "My Time" en opnieuw hoor ik de band een lekkere progressieve bluesrock song spelen, die uit mondt in een soort "jam".
Vervolgens speelt de band nog 2 live songs, die tijdens die zelfde sessie opgenomen werden, maar het vinyl niet haalden en daarvan krijg ik eerst "Fat Man", een schitterende swingende progressieve bluesrock song, te horen, gevolgd door "Cross Cut Saw", eveneens een bluesrock song, maar deze heeft een commerciëler ritme en swingt als een trein, waardoor ik de neiging krijg om te gaan dansen.
"Easter Dog", een lekker swingende ruige pop song is de A-kant van hun debuut single, waarvan "Funky Song", een uitstekende blues ballad, die langzaam heftiger wordt, de B-kant van is.
Hun volgende single had "Do Re Mi", een vrij commerciële klinkende progressieve rock song met psychedelisch orgel spel, als A-kant en "Playing Games", eveneens een commerciële rock song, als achterkant.
Als afsluiter staat de "jam" "Jazz Mock" op de CD en dit nummer duurt bijna 20 minuten en hierin laat de band me een fantastisch stuk progressieve jazzrock horen, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Deze Gear Fab uitgave is er één om te koesteren en ik dan ook met volle teugen van de muziek van Mock Duck genoten, waardoor ik iedereen kan aanraden deze geweldige CD eens te beluisteren.
Oprichter van de band Mock Duck was Joe Mock uit Vancouver, Canada, die begin jaren 60 al begon met gitaar spelen.
In 1966 richtte hij zijn eerste band op, genaamd Joe Mock and No Commercial Potential, die folkrock speelde en muziek van o.a Bob Dylan.
Doordat de vriendin van één van de bandleden Joe Mock, "Mock Fuck" noemde, veranderde de bandnaam in Mock Duck.
Daarna wisselde de band van samenstelling en speelde Joe Mock van 1967 tot 1968 onder deze naam als trio, dat bestond uit: Joe Mock - sologitaar en zang, Lee Stevens - basgitaar en zang en Glen Hendrickson - drums en werd de jam "Jazz Duck" opgenomen.
Nadat er opnieuw bandwisselingen plaats vonden en de band uit 4 man ging bestaan, werden er opnames gemaakt voor 2 singles, die in 1968 via het Baroka label verschenen en ook nam de band een aantal nummers live op in The Village Bistro te Vancouver tussen 1968 en 1969.
De band, die deze opnames maakte bestond uit: Joe Mock - slogitaar en zang, Rick Enns - basgitaar en zang, Glen Hendrickson - drums en Ross Barrett - saxofoon, fluit en keyboards.
Vervolgens ging ook deze band uit elkaar en ging Joe Mock in 1970 met nieuwe leden verder onder dezelfde naam, maar maakte geen opnames meer.
Op de CD "Test Record" staan 12 nummer, waarvan de eerste "Home Made Jam / Introduction" heet en dit bijna 13 minuten durende nummer, is de eerste van de 5 live nummers, die op een test persing terecht kwamen, waarvan er slechts 14 geperst werden.
Zoals de titel al doet vermoeden is dit een "jam" en een geweldige ook, want de band gooit daarin alle remmen los en speelt hier een schitterend stukje progressieve rock, waarin uitstekend gitaar spel te beluisteren is, maar ook fantastisch saxofoon spel, dat ondersteund wordt door de stuwende basgitaar en
strakke drums en in uptempo gespeeld wordt.
Daarna krijg ik "Groundhog" te horen en dit is een prima gezongen progressieve rock song met soul en jazz invloeden, die gevolgd wordt door "Hurt On Me", een mix van blues, jazz en progressieve rock met daarin geweldig saxofoon spel.
Dan hoor ik "Sitting On The Top Of The World", een schitterende blues song, waarin ook nu de saxofoon het nummer extra kracht geeft en vervolgens het laatste nummer van de test persing, getiteld "My Time" en opnieuw hoor ik de band een lekkere progressieve bluesrock song spelen, die uit mondt in een soort "jam".
Vervolgens speelt de band nog 2 live songs, die tijdens die zelfde sessie opgenomen werden, maar het vinyl niet haalden en daarvan krijg ik eerst "Fat Man", een schitterende swingende progressieve bluesrock song, te horen, gevolgd door "Cross Cut Saw", eveneens een bluesrock song, maar deze heeft een commerciëler ritme en swingt als een trein, waardoor ik de neiging krijg om te gaan dansen.
"Easter Dog", een lekker swingende ruige pop song is de A-kant van hun debuut single, waarvan "Funky Song", een uitstekende blues ballad, die langzaam heftiger wordt, de B-kant van is.
Hun volgende single had "Do Re Mi", een vrij commerciële klinkende progressieve rock song met psychedelisch orgel spel, als A-kant en "Playing Games", eveneens een commerciële rock song, als achterkant.
Als afsluiter staat de "jam" "Jazz Mock" op de CD en dit nummer duurt bijna 20 minuten en hierin laat de band me een fantastisch stuk progressieve jazzrock horen, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Deze Gear Fab uitgave is er één om te koesteren en ik dan ook met volle teugen van de muziek van Mock Duck genoten, waardoor ik iedereen kan aanraden deze geweldige CD eens te beluisteren.
zondag 11 augustus 2013
Review: Psychedelic Crown Jewels - Vol.3
Voordat Roger Maglio met de serie Psychedelic States begon, bracht hij eerst 3 CD's onder de noemer Psychedelic Crown Jewels uit.
Op Vol.3 staan 27 nummers van 21 bands en het eerste nummer daarvan komt van The Psychotics uit Charlotte, North Carolina, die in 1967 hun single "(I'm) Determinated", een lekker in het gehoor liggende garage poprock song, via het Uptown label uitbrachten.
The Cobblestones uit Bloomington, Indiana, staan met 3 songs op de CD, waarvan "Down With It", een instrumentaal bluesrock nummer, uitgebracht in 1967 door het Mobie label, de eerste is, dat erg veel lijkt op de song "Bo Diddley" en "Flower People", een psychedelische pop song, uit 1968, de volgende, terwijl "I'll Hide My Head In The Sand", een prima swingende pop song uitgebracht in 1967 door het Den-Ric label en in 1968 door het Mobie label, de laatste is.
Ook The Shades uit Akron, Ohio, staan met meerdere songs op de CD; "I Need You", een uitstekende garage poprock song uit 1966, uitgebracht via Encore en "With My Love", een lekkere garage rock song, die hier en daar op "Gloria" van Them lijkt, is daar de andere kant van.
Een andere band, waarvan er meer dan 1 song op de CD staat, is The Apolloes, die in 1965 "Laugh In My Face", een geweldige licht psychedelische poprock song, via het Soupa label zagen verschijnen met als B-kant "Hey", een uitstekende beat song, die lichtelijke Rolling Stones invloeden kent en nadat de band de naam veranderd had in The Swinging Apolloes maakten ze de single "Chained & Bound", een heerlijke psychedelische pop song voor het SAC label in 1967.
De volgende band, waarvan er 2 songs op de CD staan heet "The Wylde Heard, die uit Peoria, Illinois, kwam en hun single "Stop It Girl", een schitterende psychedelische rock song, die "Take It On Home", een prima licht psychedelische pop song, via het Feature label uitbrachten in 1966 en Philips dit nogmaals zagen doen in dat zelfde jaar.
The Chimes uit Dothan, Alabama, maakten in 1968 het fantastische rock nummer "#38" voor het Matrix label en The BarkingSpyders uit Dallas, Texas, maakten in 1966 voor het Audio Precision label de single "I Want Your Love", dat wel iets weg heeft van Mink Deville's "Spanish Stroll" en "Hard World" als B-kant had.
"Love Her So" is een lekker klinkende pop song van The Sole Survivors uit Fitchburg, Leominster, Massachusetts en werd in 1966 door het Cori label uitgebracht.
UIt Ann Arbor, Michigan, kwam Five Bucks, die via het Omnibus label in 1966 hun single "I'll Walk Alone", een schitterende psychedelische poprock song op de markt bracht met "So Wrong" als achterkant.
Ook Purple Passage kwam uit Michigan en wel uit Grand Rapids en deze band maakte het fantastische "Beyond Reality", dat swingt als een trein en progressief klinkt, voor het Sound Associates label in 1967 met "Lost Childhood" als B-kant.
The Pebbles uit St.Petersburg, Florida, hadden in 1965 het nummer "Endless Tears" opgenomen en op het label RPH van hun producer Ralph P. Hitchcock uitgebracht en The King's English uit Columbus, Illinois maakte in 1966 het nummer "It Could Be Bad", een heerlijke poprock song voor het Prism label.
In 1967 bracht het Panorama label de single "I Need Her" / "I Can't Make It", een swingende progressieve rock song van The Ceptors uit Washington uit.
Een jaar eerder, in 1966 dus, maakte String & The Beans uit Birmingham, Alabama, de fantastische pop song "Come Back To Me", die via het Fat City label verscheen en in 1967 verscheen via het AMS label de single "Why", een uitstekende beat song, van The Different Parts uit Abbeville, Louisiana.
Waar The Chocolate Telephone Pole vandaan kwam is onbekend, maar feit is wel dat deze band eind 1966 de single "Let's Tranquilize With Color", een heerlijke pop song, via het J.O.D. label van Jack O' Diamonds uitbracht.
Op het Hemphil label verscheen in 1968 het nummer "Just A Driftin'", een lekkere psychedelische pop song , van The Movement, die waarschijnlijk uit Midfield, Alabama kwam.
Group Therapy kwam oorspronkelijk uit Nederland en verhuisde in eerste instantie naar Australië en daarna, in 1965, naar Amerika, waar de band in 1966 de single "Silhouetted summer Dream", een Merseybeat achtige song, via het Parasonic label uitbracht.
Uit Bay City, Michigan kwam Bed Of Roses, die via het Tea label in 1968 de garage rock song "Quiet" uitbracht en in 1967 bracht het National Records label de single "Inside Of Me", een schitterende psychedelische garage rock song, uit van The Whazoos uit Wilkes-Barre, Pennsylvania.
De laatste song komt van The Muffetts uit Hurricane, West Virginia en heet "Lost", een prima pop song, die bij het Counterpart label verscheen in 1968.
Net als de Psychedelic States serie staat Psychedelic Crown Jewels - Vol.3 vol geweldige songs van bands uit lang vervlogen Amerikaanse tijden en is dus voor liefhebbers van jaren 60 muziek een aanrader.
donderdag 1 augustus 2013
Review: The Crazy People - Bedlam
Gear Fab 2000-(GF-156)
Over The Crazy People is nauwelijks iets bekend, behalve dat de band hoogst waarschijnlijk uit kwam en bestond uit Ludie Priesman, Jack Millman, Frank Morris, Ralph Morris en Johnny Kitchen.
De band bracht in 1968 de LP Bedlam via het Condor label uit, waarop 10 nummers staan en de eerste daarvan heet "Parade At The Funny Farm".
Dit is meteen de langste song van de plaat en duurt bijna acht en een halve minuut.
Het nummer bevat een mix van comedy, soul, voordrachtskunst, progressieve rock, psychedelische muziek en klassiek en kent enkele overschakelingen tussen de verschillende delen van de song, die bij tijd en wijle geweldig klinkt.
Daarna volgt het 32 seconden durende "Head Amusement", dat uit kermisklanken bestaat, waarna "Raunchy Boog-A-Loo", een instrumentaal soul nummer, te horen is.
In "After Six" is een lekker in het gehoor klinkende pop song, die voordrachtskunst bevat en gevolgd wordt door "The Truth", een fantastisch progressief rock nummer.
Dan is het tijd voor het volgende nummer, getiteld "Head Games And Other Assorted Crap", waarin de spot gedreven wordt met enkele bekende songs en hierin speelt de band weer diverse stijlen muziek door elkaar, zodat het geheel een nogal chaotische indruk achter laat, maar ook laat de band vanaf de helft van de song horen, serieuze schitterende pop te kunnen spelen.
Het volgende nummer heet "Head Job", een met jazz invloeden gespeelde pop song, waarin de tekst gesproken wordt en die tegen het eind een op mondharp gespeeld stukje muziek bevat.
Met "Happy Academy" speelt de band weer een mix van verschillende stijlen, waaronder musical, maar er zijn ook nu weer kermisklanken te horen en staat een korte sketch aan het eind.
"Trans Luv Airlines" is een humoristisch nummer met gesproken tekst, dat over gaat in een swingende song, die me lichtelijk aan de muziek van The Monkees doet denken en aan het eind weer iets extra's mee krijgt in de vorm van speeldoos klanken.
Het laatste nummer heet "Let's Split" en ook dit is een uitstekend klinkende pop song met psychedelische invloeden en opnieuw gebruikt de band hier de kermis klanken.
"Bedlam" van The Crazy People is één van de vreemdst klinkende albums, die op het Gear Fab label zijn uitgebracht en de muziek is niet de doorsnee muziek, die ik gewend ben van dit label, maar desondanks klinkt deze uitstekend en ik kan iedereen dan ook aanraden de CD eens te beluisteren, om zo een andere kijk op muziek te krijgen.
Over The Crazy People is nauwelijks iets bekend, behalve dat de band hoogst waarschijnlijk uit kwam en bestond uit Ludie Priesman, Jack Millman, Frank Morris, Ralph Morris en Johnny Kitchen.
De band bracht in 1968 de LP Bedlam via het Condor label uit, waarop 10 nummers staan en de eerste daarvan heet "Parade At The Funny Farm".
Dit is meteen de langste song van de plaat en duurt bijna acht en een halve minuut.
Het nummer bevat een mix van comedy, soul, voordrachtskunst, progressieve rock, psychedelische muziek en klassiek en kent enkele overschakelingen tussen de verschillende delen van de song, die bij tijd en wijle geweldig klinkt.
Daarna volgt het 32 seconden durende "Head Amusement", dat uit kermisklanken bestaat, waarna "Raunchy Boog-A-Loo", een instrumentaal soul nummer, te horen is.
In "After Six" is een lekker in het gehoor klinkende pop song, die voordrachtskunst bevat en gevolgd wordt door "The Truth", een fantastisch progressief rock nummer.
Dan is het tijd voor het volgende nummer, getiteld "Head Games And Other Assorted Crap", waarin de spot gedreven wordt met enkele bekende songs en hierin speelt de band weer diverse stijlen muziek door elkaar, zodat het geheel een nogal chaotische indruk achter laat, maar ook laat de band vanaf de helft van de song horen, serieuze schitterende pop te kunnen spelen.
Het volgende nummer heet "Head Job", een met jazz invloeden gespeelde pop song, waarin de tekst gesproken wordt en die tegen het eind een op mondharp gespeeld stukje muziek bevat.
Met "Happy Academy" speelt de band weer een mix van verschillende stijlen, waaronder musical, maar er zijn ook nu weer kermisklanken te horen en staat een korte sketch aan het eind.
"Trans Luv Airlines" is een humoristisch nummer met gesproken tekst, dat over gaat in een swingende song, die me lichtelijk aan de muziek van The Monkees doet denken en aan het eind weer iets extra's mee krijgt in de vorm van speeldoos klanken.
Het laatste nummer heet "Let's Split" en ook dit is een uitstekend klinkende pop song met psychedelische invloeden en opnieuw gebruikt de band hier de kermis klanken.
"Bedlam" van The Crazy People is één van de vreemdst klinkende albums, die op het Gear Fab label zijn uitgebracht en de muziek is niet de doorsnee muziek, die ik gewend ben van dit label, maar desondanks klinkt deze uitstekend en ik kan iedereen dan ook aanraden de CD eens te beluisteren, om zo een andere kijk op muziek te krijgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)