Veel van deze opnamen hebben daardoor geen schrijver of componist achter de titels staan en de albums worden dan ook als "Exploitation" of "Exploito" aangemerkt.
Gear Fab heeft de laatste jaren regelmatig 2 van dit soort albums op 1 CD uitgebracht en ook GF-274 is er daar één van.
Over de band Flipout zijn geen gegevens bekend, behalve dan het feit, dat ze hun instrumentale LP "Powers Of Blue", waar alleen maar covers op staan, in Amerika via het MTA label in 1967 uitbrachten en in Engeland via CBS.
De LP start met "Paperback Writer", waarin de band een prima uitvoering van dit nummer speelt, die gevolgd wordt door "Let's Go Get Stoned", dat in een blues ritme gespeeld wordt en erg lekker klinkt.
Daarna volgt "In The Midnight Hour", een uitstekende swingende instrumentale vertolking van deze soul song en ook "You Blow My Mind" is een swingend nummer.
In "Cool Jerk" laat de band horen in meerdere stijlen muziek thuis te zijn en speelt opnieuw een zeer dansbaar swingend nummer, waarna "Bang Bang" volgt en ook dit nummer wordt natuurgetrouw nagespeeld, alleen verwerkt de band er een stukje Sirtaki muziek in.
"The In Crowd" krijgt een geheel eigen versie, zodat het moeilijk is het nummer als zodanig te herkennen, maar met een beetje moeite lukt dat toch en de uitvoering van "Got My Mojo Working" lijkt sterk op het nummer "Hi Heeled Sneakers", maar klinkt overigens heerlijk.
Vervolgens laat de band hun versie van "The Tracks Of My Tears" horen en ook hierin speelt Flipout een eigen interpretatie van deze soul song, die gevolgd wordt door "Satisfaction", dat uitstekend uitgevoerd wordt en swingt, waarna het laatste nummer "Good Lovin'" volgt en ook dit nummer is zeer herkenbaar en swingt de pan uit.
De tweede LP komt waarschijnlijk van ex-leden van The German Bonds, die onder de naam Brother T. & Family de LP "Drillin' Of The Rock" onder leiding van Herbert Hildebrandt (de oprichter van The Rattles en producer van de LP "Bokaj Retsiem") opnamen.
The German Bonds veranderden later van naam en maakten onder de naam Hell Preachers Inc. een schitterende LP, waarna de band onder de naam Asterix verder ging, die ook een LP maakte, om vervolgens als Lucifer's Friend een aantal fantastische LP's te maken met ex Les Humfries zanger John Lawton in de gelederen.
De andere leden van Lucifer's Friend (German Bonds) waren : Dieter Horns - basgitaar en zang, Peter Hesslein - sologitaar en zang, Peter Hecht - keyboards en Joachim Reitenbach - drums.
De bandleden namen ook LP's op onder de namen Pink Mice, Electric Food, Air Mail en Children Of Quechua, maar ook speelden ze, op John Lawton na, in het orkest van James Last.
Alle 10 nummers op de LP "Drillín' Of The Rock", die in 1970 via het Fass label verscheen, werden door Peter Heslein geschreven, waarbij Manfred Oberdörfler van The Tonics de zang voor zijn rekening neemt.
Het eerste nummer is meteen de titel song "Drillín Of The Rock" en hierin speelt de band een fantastische swingende mix van rock & roll en beat met lichte symfonische en blues invloeden.
Daarna laat de band een heerlijke swingende progressieve rock song horen, getiteld "Lookin' For Barbara", die gevolgd wordt door "Third Degree", een erg mooie rustige song, waarin de invloed van Elvis en van het nummer "A Whiter Shade Of Pale" van Procul Harum te horen zijn.
In "Stranger" laat de band horen hoe enkele jaren later de muziek zal gaan klinken en dit nummer is een mix van de muziek van Mud en Ian Hunter (Mott The Hoople) met een bluesritme gespeeld, waarna de band over schakelt en een lekker in het gehoor klinkende progressieve rock song speelt, getiteld "Stewball".
"Jim Crack Corn" is opnieuw een schitterende progressieve rock song met blues invloeden, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en in "Walking Down Paradise Street" laat de band een geweldige mix van blues, rock & roll en progressieve rock horen.
Vervolgens speelt de band "Saga Of The Fly", een fantastische progressieve mix van blues en rock, waarin diverse tempowisselingen zitten en in "Oh Love" speelt de band, in een gemiddeld tempo, ook nu weer een uitstekende progressieve rock song, waarna het laatste nummer volgt, getiteld "Brother T." en hierin laat de band een mix van soul en funk horen, die in een zeer dansbaar ritme gespeeld wordt en subtiele invloeden uit de progressieve rock bevat.
Roger Maglio is er ook nu weer in geslaagd een CD samen te stellen van 2 LP's, die ten onrechte door het grote publiek over geslagen zijn, maar alsnog een herkansing krijgen via deze uitgave, waarbij aangemerkt kan worden, dat de LP "Drillín' Of The Rock" van Brother T. & Family een juweeltje is, dat je minstens gehoord moet hebben