Bij dit duo voegden zich Johnny Walker - sologitaar, Jerry Bounds - slaggitaar en Charlie Ross - basgitaar en deze groep startte onder de naam The Phantoms.
In 1966 verhuisden ze naar Biloxi en kwam Linda Lawley als zangeres bij de band, die vanaf dat moment Eternity's Children ging heten en de huisband in de nachtclub van het Biloxi Hotel werd, waar ze onder andere Charlie Rich en B.J.Thomas begeleidden.
Ze trokken de aandacht van Ray Roy, die de band live zag spelen en deze overtuigde zijn zaken partner Guy Belello ervan samen het management van de band op zich te nemen en zij vormden een maatschappij met de naam Crooked Foxx Productions and Music, die Eternity's Children een contract aan bood.
De band nam hun eerste demo op, die op het lokale Ace label werd uitgebracht, maar ook was deze bij A&M's producer Allen Stanton terecht gekomen en in het voorjaar van 1967 bracht A&M de single "Rumours" / "Wait And See" uit, die geproduceerd werd door Keith Olsen.
Ondanks een goede promotie en een toer met Strawberry Alarm Clock, The Seeds en The Blues Magoos, verkocht de single totaal niet en A&M dropte de band.
Daarna kreeg de band een contract bij Tower Records, waar ze een LP voor opnamen, die weer geproduced werd door Keith Olsen, maar nu met medewerking van Curt Boettcher.
De bedoeling was de band te veranderen in een Los Angeles pop psychedelische band, maar ook deze keer faalden ze.
Tegen de tijd dat de LP uitgebracht werd in juni 1968, waren Blackman, Bounds en Walker uit de band gestapt, omdat het rommelde het tussen de bandleden, hun management en de producers en was Mike "Kid" McClain als keyboards speler bij de band gekomen.
Dat zelfde jaar begon Eternity's Children met het opnemen van songs voor hun tweede LP, waarvoor eigen songs en covers werden gebruikt en tijdens de opname sessies werd Roy Whitaker vervangen door Bo Wagner.
De meeste van de 16 nummers van de CD "The Lost Sessions" zijn onuitgebrachte songs, die tussen 1966 en 1971 werden opgenomen.
Het eerste nummer van de CD heet "Time And Place" en is een lekker klinkende popsong met een swingend ritme en prima vocalen, die gevolgd wordt door "Can't Put A Thing Over Me", een schitterende licht psychedelische popsong, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Cigarette" een fantastische popsong, de behalve een lekker ritme ook nog eens licht psychedelisch klinkt en gevolgd wordt door één van de beste uitvoeringen, die ik ooit gehoord heb, van "A Taste Of Honey" en dit nummer swingt van begin tot einde.
In "Hard, Hard Year" laat de band een heerlijke popsong horen waarin enkele goede tempowisselingen zitten.
Dan volgt het door David Gates, van Bread, geschreven nummer "Wait And See", dat op single uitgebracht werd en eerlijk gezegd, vind ik dit niet één van hun beste songs, maar de andere kant van de single "Rumours" vind ik wel geweldig en hierin doet de muziek me enigszins aan die van The Monkees denken.
"Girl's Song" begint met sexy zang en gaat dan over in een prachtig musical achtig nummer, waarna "Living Is Easy" volgt, een prima popsong, waarin de stem van Linda, net als trouwens in de andere songs, prima tot zijn recht komt en in dit nummer hoor ik eigenlijk pas, hoe goed ze als zangeres was.
In "Somebody's Watching You" dacht ik door de begin tonen even dat de band richting jazz, in de stijl van The Peddlers, zou gaan, maar ook hoor ik er soul en progrock invloeden in.
Vervolgens krijg ik weer een andere stijl van de band te horen in "Didn't We", waarin Linda weer schittert met haar fantastische zangtalent en in deze rustige song klinkt ze als een gelouterde zangeres uit de jaren 50.
Met "Down The Aistle" maakt de band een heerlijke mix van countryrock en gospel en "Just One Smile" is een rustige popsong in de stijl van Dusty Springfield.
Ook "Laughing Girl" staat op single en in dit country nummer neemt Bruce Blackburn de vokalen voor zijn rekening, wat hem prima af gaat en dat doet hij op de achterkant van de single "Railroad Trestle In California" eveneens en ook dit is een prima country song en hierin doet zijn stemgeluid me denken aan dat van Dr.Hook.
Het laatste nummer heet "Woman's Blues" en dit is echt een schitterende uitvoering van deze door Laura Nyro geschreven song, waarin ik nogmaals een ander aspect van de veelzijdigheid van zangeres Linda Lawley hoor.
De CD "The Lost Sessions" is weer zo'n schitterende uitgave van Gear Fab, die het minimaal verdient te worden beluisterd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten