Ook verscheen er een single van de band via het Cave label, waarvan de A en B kant wel door de band geschreven werden.
Helaas zijn er geen gegevens over de bandleden bekend, zodat ik me moet beperken tot weergeven van de muziek.
De LP start met "Don't Let The Sun Catch You Crying" (Gerry And The Pacemakers) en deze uitvoering doet niet veel onder voor het origineel, behalve dat de zang hier en daar wat haperend over komt.
Het volgende nummer is de Animals hit "The House Of The Rising Sun" en met het instrumentale gedeelte zit het wel snor, want de band speelt hier een prima stukje garagerock, maar de zang past er helaas niet echt bij en klinkt naar mening veel te lief.
Vervolgens hoor ik "The Weight" (The Band) en ook hierin komt de zang niet goed uit de verf, wat jammer is, want de muziek klinkt wel lekker.
Dan krijg ik "Fire" (Jimi Hendrix) te horen, dat een stuk beter gezongen wordt dan voorgaande nummers en de garagerock van de band maakt het extra lekker.
In "Hey Jude" (The Beatles) komt de zang opnieuw in de problemen, terwijl het instrumentale gedeelte gewoon goed gespeeld wordt en de band aan het eind zelfs een eigen draai aan het nummer geeft.
"Mercy, Mercy, Mercy" (Joe Zawinul) past beter bij de zang en dit nummer komt dan ook uitstekend bij me over en wordt gevolgd door "Suzie Q" (CCR, Stones) en ook in dit nummer laat de band horen de muziek goed onder de knie te hebben en de zang klinkt zoals die moet zijn, oftewel prima.
The Doors cover "Light My Fire" is het volgende nummer en hierin komt weer een hoop onzekerheid van de zanger naar boven, want lijkt wel of hij probeert deze song maar zo snel mogelijk achter de rug te hebben, zo vlug zingt hij de teksten en helaas deelt de rest van de band in de malaise.
De volgende song is een eigen compositie en heet "For The Rest Of My Life", een vrij goede pop song, waarbij het tempo niet al te hoog ligt, het ritme erg aanstekelijk is en de tekst een hoog mee zing gehalte bevat.
Net als bij de meeste andere songs haalt de zanger het niveau van de rest van de band niet en dat is in "In-A-Gadda-Da-Vida" opnieuw het geval, dat erg spijtig is, want het instrumentale deel is van een prima kwaliteit.
De A-kant van de single heet "Feelin' Down" en dit is een uitstekende swingende progressieve rock song, die geweldig hammonorgel spel bevat en in een uptempo gespeeld wordt.
Ook de andere kant "First Day", een progressieve religieuze rock song klinkt fantastisch en swingt als een trein en laat de kwaliteiten van de band hier prima tot hun recht komen.
The Twenty-First Century Sound Movement is bij vlagen geweldig, hoewel de muziek van de LP door de zang een beetje te onevenwichtig klinkt, maar de bonus nummers (single) compenseren dat grotendeels, zodat dit toch een prima uitgave is geworden, die zeker het beluisteren waard is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten