Review: Challenger's - Challenger's

Gear Fab 2002-(GF-186)

In de jaren 60 was het in Puerto Rico net als in de van de Verenigde Staten, want er waren veel jongeren in de muziekwereld actief en sommigen schreven hun eigen songs, terwijl anderen nummers van bekende artiesten coverden, maar er waren er ook, die beide deden en één van die bands noemde zichzelf Challenger's.
Hun muziek was geïnspireerd door bands als Vanilla Fugde, The Young Rascals en Santana en de band maakte een mix van die stijlen, maar ook schuwden ze niet het werk van The Beatles en Bob Dylan te spelen.
De band bestond uit: Rafael Marquez "Rafi" - sologitaar, Luis Velez "Wiso"- zang en basgitaar, Alex Rodriguez - zang, slaggitaar en conga's, Reno Habiff Moreno - zang en percussie, Jose Guzman "Tato" - orgel en piano en Jose Luis Kerkado - drums.
Challenger's brachten in 1969 hun gelijknamige LP uit, die in Puerto Rico opgenomen werd, via het Mariel label en daarop stonden 9 songs, waarvan 3 covers.
Het eerste nummer van de LP heet "Emily" en is een mix van Santana en Vanilla Fudge, die meteen al als muziek in mijn oren klinkt en dit nummer swingt als een tierelier en wordt gevolgd door het rustige "Martha Does", waarin eveneens zuid Amerikaanse klanken te horen zijn, die gemixt met de westerse pop muziek fantastisch klinken.
Vervolgens hoor ik "You Can't Mess With Joe", een swingende rock song, waarna de eerste cover te horen is en dat is de Bob Dylan song "Blowin' In The Wind", die in de rustige uitvoering van Challenger's door de zang een beetje een religieus gevoel bij me oproept.
Gelukkig duurt dat niet lang, want het volgende nummer "Letting You Know" swingt weer als een trein en het is dan ook moeilijk hierbij stil te blijven zitten.
De volgende cover, die ik te horen krijg is "It's For You", dat door Lennon-McCartney geschreven werd voor Cilla Black, maar de uitvoering van Challenger's is totaal anders, want de band maakt er een progressieve rock song van, al doet het met hand geklap begeleidend vocale gedeelte in het begin anders vermoeden, maar als de band invalt mondt dit uit in een heftige waanzinnig goede rock song, die in de stijl van Vanilla Fudge gespeeld wordt. 
Dan krijg ik weer een eigen nummer te horen, getiteld "Got To Tell You" en vind ik een zeurderige ballad, die gevolgd wordt door "Needles And Pins" in zuid Amerikaanse stijl gespeeld en ook dit vind ik niet zo geweldig, maar dat compenseert de band met het fantastische laatste nummer, genaamd "Little Big Man", waarin een mix van blues en progressieve rock wordt gemaakt.
De CD van Challenger's bevat enkele ijzersterke songs en ook enkele mindere, maar toch is deze uitgave de moeite van het aanschaffen zeker waard, al was het alleen maar voor de uitvoering van "It's For You".