Enkele van die bands kwamen ook al voor op New York In The 60s Volume 1 en 2, zoals The Chain Reaction en The Trashing Butterflys Of Divine Happiness.
De CD is bijna 10 jaar na de katasrofale aanslagen van 11 september 2001 uitgebracht en in de liner-notes is te lezen, dat de CD opgedragen is aan de nagedachtenis van de mensen, die die dag hun leven verloren en aan degenen, die nooit uit Irak en Afganistan terug kwamen.
Het openingsnummer van de CD komt van de band The Upward Movement uit Richmond Hills, Queens en heet "What Ever Happened To Us?" een goede vraag dus, gezien het voorafgaande stukje en een beter begin had de CD niet kunnen hebben.
Deze garagerock song, die als B-kant "Won't You Help A Poor Man Out" heeft, werd in april 1969 uitgebracht via het Sanfris label en de muziek is net als de meeste nummers van New Yorkse bands over het algemeen een stukje rauwer dan die van andere bands uit andere staten.
Eveneens uit april 1969 komt de single van Sound Solution, uit Flushing, Queens, getiteld "Hide Your Face In Shame" / "Ken's Blues", die door Kapp uitgebracht werd en waarvan je hier de A-kant hoort, een kruising tussen garagerock en pop.
"So Good" heet de volgende popsong, die "She Belongs To Another" als B-kant heeft en uitgebracht werd door het SD label door The O'Aces, waarvan ik vind dat de opname kwaliteit beter had gekund, want het klinkt me allemaal een beetje te schel.
Pebble Episode uit Brooklyn bracht het schitterende instrumentale "Tripsy" uit met "The Plum Song" als achterkant via het J-2 label in 1967.
Ook prachtig is "You Lied To Me" van The Aggregation uit Long Island, dat een mix is van garagerock en pop, die in 1966 uitgebracht werd, gevolgd wordt door "het fantastische "I'll give You More" van de uit Hempstead, Long Island afkomstige band Erik & The Smoke Ponies uit 1967, dat hun single via het Kama Sutra label uitgebracht zag worden en hun volgende single in 1969 door Cobblestone uitbrachten.
Psychedelische klanken komen van The Whether Bureau uit New York City, die hun in 1967 opgenomen single "White And Frosty" / "Why Can't You And I?" in 1968 door het Laurie label uit lieten brengen.
In 1966 bracht Buff de single "Love Me Girl", een rustige popsong, met als B-kant "Close That Door" uit van The Tigerman uit Olean.
Dan volgt Cucumber, die met "Don't Make Me Cry", uit 1968, een geweldige garagerock song ten gehore brengen, die via Cobblestone verscheen.
Daarna is het de beurt aan Luv Ones, uit de Bronx, die met 2 songs op deze CD vertegenwoordigd zijn en de eerste daarvan heet "Please Don't", een toegankelijke popsong, terwijl de B-kant "Summertime", de cover van het George Gershwin nummer later op de CD te horen is in een garagerock / pop uitvoering.
Nog meer pop hoor je in het in 1968 gereleasde "We Got Time" van The Tweeds uit Buffalo, dat "I Want Her To Know" op de B-kant had staan.
"Mean Woman"/ "I'll Be A Man" werd door Columbia uitgebracht in 1965 en door Fugitives uit New York City gespeeld, waar je goed hoort, dat de band sterk beïnvloed was door de Britse beat.
In de stijl van Sonny & Cher zaten The Overtones met hun "Home Type Girl" uit 1967, dat op het Ajax label werd uitgebracht en "There's A Girl Down The Way" als B-kant had.
The Overtones kwamen uit de Bronx en de band maakte nog 4 singles, die allen via datzelfde Ajax label werden uitgebracht in de periode 1966-1967.
The Household Sprongs, uit Brooklyn, die later van naam veranderden in The Head Shop en een geweldige LP zouden uitbrengen, hadden goed naar The Doors geluisterd en maakten soortgelijke muziek, maar als je naar "Second Beat" uit 1967 luistert, hoor je daarin toch een eigen stijl doorklinken.
The Chain Reaction, uit de Bronx, met Steve Tallercio als laed zanger in de gelederen, die later zijn naam zou veranderen in Steven Tyler en Aerosmith zou oprichten, was al op Volume 1 te horen en "Ever Lovin' Man" uit 1968, dat via Verve verscheen, is een stevige popsong.
Later werk komt van Glass uit Brooklyn, die hun single "And You Hurry" / "Lonely Woman", een swingende popsong, in 1971 uitgebracht zagen door Superbird.
Uit Brooklyn kwam eveneens Tony Dee, die zijn single "Velvet Acid", een schitterend stukje instrumentale garagerock met "Aimless"als B-kant, via Mecca in 1967 uitbracht.
Een hit hadden III And A 1/2 uit Woodmere, Long island, volgens mij kunnen hebben met het nummer "Don't Cry To Me Babe", een lekker aanstekelijk stukje beat muziek, dat in 1966 verscheen via het Cameo Parkway label, waarvan de B-kant "R And B And C" heet.
Ze speelden in het voorprogramma van o.a. Lovin' Spoonful, The Rascals, Animals en Herman's Hermits en maakten nog 3 singles voor Cameo.
The Druids, die uit Buffalo kwamen maakten in 1967 de single "Doctor Friend" / "She's Got A Secret (to Hide)", een prima nummer dat ook op het Kinks repertoire had kunnen staan en dat via Thunderbird verscheen.
The Jazzmasters uit Messina, maakten met "Walkin'" een schitterende garagerock song, maar waarvan de eerste tonen regelrecht gejat zijn van het Kinks nummer "Till The End Of The Day", maar desondanks is het nummer, dat in 1966 via D & C verscheen, niet te versmaden.
In Maart 1970 werd de single "I Don't Need You Today" / "Dream" door de uit Walden afkomstige band via het Third Wave label uitgebracht en de A-kant was een vrij psychedelische garagerock song.
Het begin van "Last Time", uit 1967, lijkt op het begin van "La Bamba", maar daarna verandert het in een prima beat en Sonic Lyne uit Dunkirk heeft daarmee een lekker in het gehoor klinkend stukje muziek afgeleverd.
De vergelijking met "Sealed With A Kiss" geldt voor "Freedom" van The Peep! uit New York City en kan me hiermee niet bekoren.
Hun single werd in 1967 via Roaring Records uitgebracht met "Please Take My Life" als B-kant.
Ook The Front End uit is niet echt één van mijn favorieten van deze CD, hoewel het popnummer "The Real Thing" niet verkeerd klinkt.
Mustache Wax, uit de Bronx en Kew Gardens, maakte met "I'm Gonna Get You" uit 1965 een schitterende beatsong, die in een hitparade zeker niet had misstaan, maar het beste nummer komt dit keer als laatste in de vorm van "Destruction", een fantastisch progressieve rock song van The Trashing Butterflys Of Devine
Happiness, die iets meer dan 10 minuten duurt, waarvan je al eerder een schitterende song kon horen op Volume 2.
De band, die in 1966 werd opgericht, kwam uit Plainview, Long Island en dit nummer uit 1968, dat 1 van de 4 nummers van hun demo was, werd om mij onverklaarbare reden nooit uitgebracht.
De serie Psychedelic States is een "Must" voor elke muziekliefhebber en verdient daarom het predikaat: Aanrader!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten