Gear Fab 2008 - (GF-232)
Oprichters van de band waren Dennis Tobell – gitaar en Paul Welsh – drums, die elkaar in 1966 hadden leren kennen, toen ze beide in een andere band, op dezelfde plaats optraden.
Verder bestond de eerste formatie uit: Steve Mace – zang en gitaar, Kenny Ross – zang en John Nickel – basgitaar.Ze oefenden in de slaapkamer van John in zijn appartement te Baltimore en via hun manager Pat Perticone, maakten ze een demo, met daarop 4 songs, in de Track studio te Washington, D.C. waarmee ze in 1970 binnen enkele weken een platendeal hadden met Colossus records te New York, die hun 3 dagen gaf om een LP op te nemen in de A & R studios.
In de eerste 19 uur nam de band de A-kant van hun LP live op zonder overdubs, behalve die op de zang en nadat de LP compleet opgenomen was, kreeg de band het resultaat te horen.
Dennis Tobell was niet tevreden over de opnamen en beklaagde zich daar over bij de directeur van Colossus, die hem vertelde, dat ze makkelijk een week of langer over het opnemen hadden mogen doen.
Ook stonden de namen van de bandleden niet vermeld op de hoes, net zomin als dat er achter de songs stond, wie de schrijvers er van waren, zodat ze geen royalties voor hun nummers kregen en dus geen cent ontvingen.
Op de van de LP getrokken single “Show Me The Way” / “Johnny” stonden wel de namen van de schrijvers, maar helaas de verkeerde en nadat ook nog eens het label op hield te bestaan, werd en de LP en single dus totaal niet gepromoot.
De band deed alle werk dus maar zelf en dat resulteerde er in, dat ze veel interviews gaven en openlucht concerten deden om hun LP te promoten.
In en rond Baltimore, Washington en Virginia werd hun muziek regelmatig door de radio stations gedraaid en kreeg de band lovende recensies van schrijvers van Rolling Stone Magazine.
Omdat de disco muziek zijn intrede deed, kreeg de band minder optredens en gingen ze in 1972 daardoor uit elkaar, om in 1974 in een andere formatie nogmaals een LP af te leveren.
Maypole was geen band zoals andere, maar één, die puur artistiek was en op een spiritueel niveau bezig met het maken van hun muziek.
De band probeerde een nieuwe weg te vinden om zich te manifesteren in de muziek en speelde stevig en met overtuiging, soms improviserend, waarbij het ze niet uit maakte hoe lang of kort een nummer duurde.
Hun live optredens waren een stuk energieker en emotierijker dan hun studio werk, maar helaas hebben ze dat niet op plaat vastgelegd.
De CD “The Real” bevat 14 songs, waarvan er 2 niet op de LP staan en de CD ”Falling Angels” bevat 12 songs.
“The Real” begint met een kort nummer, getiteld “Glance At The Past”, dat progressief en instrumentaal is en de band zet daarmee meteen de toon voor de rest van de CD.
“Show Me The Way” heet het volgende nummer, dat een schitterende popsong is en, zoals eerder vermeld, de A-kant van hun single, die feilloos over gaat in “Henry Stared”, een song van hetzelfde kaliber.
Ook “Changes Places” is zo’n nummer, een vrij progressieve popsong dus, die gevolgd wordt door het rustige, maar stevige “Under A Wave”.
Dan hoor je “Look At Me”, dat weer stevig progressief is en na dit nummer is het tijd voor “Johnny”, de B-kant van hun single, die net als de A-kant schitterend klinkt, al is hij wel een stuk progressiever.
Vervolgens hoor je de band weer in een rustige song, “Comeback”, daarna “You Were”, dat rustig begint, dan over gaat in een sneller stuk en vervolgens wordt dit nogmaals herhaald.
“In The Beginning” is eveneens een rustige song met de nodige tempowisselingen, “Dozy World” en “Stand Alone” twee schitterende progressieve popsongs.
Daarna volgen 2 songs, die niet op de LP staan: “Who Was She”, een fantastisch garagerock nummer en “All In The Past”, een progressieve rocksong.
Al met al een schitterende CD, die naar mijn mening niet in je collectie mag ontbreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten