Hun eerste optreden was in het voorjaar van 1971 tijdens het Hartford's Earth Day Festival, waar ze voor 10.000 mensen speelden.
Later dat jaar kwamen de bandleden weer bijeen in Woodside, Californië, om opnieuw te gaan jammen, waarna ze 2 maal voor publiek optraden; in de koffieshop van de Stanford universiteit en op de verjaardag van de kok van het Moon Palace Chinese Restaurant.
De zomer erna maakte de band een demo in Los Angeles om op die manier te proberen een platen contract te krijgen en opnieuw gingen de bandleden ieder hun eigen weg naar de diverse colleges in verschillende steden.
Al snel realiseerden ze zich, dat ze in de muziek iets wilden bereiken en in 1973 kwamen ze weer bij elkaar in Cape Cod te Orleans, Massachusetts, dat hun basis voor de komende 2 jaar zou worden.
Ze namen aan het einde van de zomer van 1973 te Maryland een nieuwe demo op en besloten hun album in eigen beheer te laten persen, waarna ze in New Haven hun overige materiaal opnamen en lieten 200 albums te laten persen, die binnen een weekend uitverkocht waren.
Gesteund door dit succes remixten ze de plaat en een tweede en derde persing volgden, maar ook trad de band vanaf die tijd regelmatig op in onder andere: Cape Cod, Vermont, Boston, Newport en New York en speelden ze als voorprogramma van The James Montgomery Band en Livingston Taylor plus voor vele bekende bluegrass en folk artiesten.
In 1975 probeerde de bandleden nog eenmaal een platen contract te krijgen, maar, nadat dit mislukte, stopten ze met de band en in 1992 hielden ze een reünie in Idaho en in 1993 speelden ze tijdens het 100 jarige bestaan van Pomfret School nog eenmaal in de Pomfret kapel, waar het allemaal begonnen was.
De nalatenschap van Big lOst Rainbow bestaat uit 12 nummers, waarvan er 9 op de LP staan.
De CD begint met "Sail", een uitstekende rustige meerstemmig gezongen pop song, die gevolgd wordt door "I Go Alone", waarin de band opnieuw een prima pop song laat horen, die in een rustig tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Lady Love", eveneens een mooie pop song met uitstekende samenzang, waarna "Brothers Of The Future" en ook hierin laat de band een prachtige rustige pop song horen en lijkt de muziek enigszins op die van James Taylor.
In "Ocean" speelt de band nog steeds in het rustige tempo en in "Oh! Idaho" wordt er eindelijk een swingender stukje muziek gespeeld, maar in "It's Over Now" keert de band terug naar het maken van rustige muziek, waarin weinig gebeurt, net als in "Morning Sunshine", waarin de band hun ingeslagen weg blijft volgen.
"Lady of Music" brengt verlossing, want in dit 13 minuten durende nummer laat de band eindelijk horen, dat ze geweldige muziek kunnen spelen en in dit jazzy nummer swingt de band als een trein.
De eerste van de 3 onuitgebrachte nummers heet "Slow Rider" en deze song wordt zoals de titel al deed vermoeden in een langzaam tempo gespeeld.
Dan speelt de band "Patricia Jane Moon", waarin het tempo iets omhoog gaat en er een lekker klinkende song te horen is, maar in het laatste nummer, dat "Allegiance Of Apathy" heet, laten de bandleden opnieuw een rustig gespeelde song horen, waar ze een patent op lijken te hebben.
De CD "Big Lost Rainbow" is een plaat waarbij, door de eenzijdigheid, verveling al snel toeslaat en is dan ook één van de minst goede in de Gear Fab reeks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten