Ze hadden alleen het probleem, dat er 3 leden basgitaar speelden, dus er werd besloten, dat er 1 overschakelde naar gitaar en 1 naar zang,
zodat er dus 1 basgitarist overbleef.
De eerste formatie bestond uit: Bill Peters - basgitaar, Steve Peters - drums, George Phelps - gitaar, Ted Bennett - hammond orgel en George "Charlie" Egy - zang.
Na enkele maanden werd Ted Bennett vervangen door Paul "Doug" Mason en in deze samenstelling maakte de band de nummers voor deze CD "Goliath",
met uitzondering van het nummer "Kentucky Roads", waarop Joe Adams gitaar speelde en Jim Kitchen de zang voor zijn rekening nam.
Alle songs werden in 1970 in de Allen - Martin studio te Louisville opgenomen en gere-mixed en gemasterd in 2009 door Joe Petach in de Sound Images studio te Cincinnati, Ohio, waarbij nog opgemerkt kan worden, dat de band alle 12 nummers zelf schreef.
De CD begint meteen lekker met "Talking Back Roads", een stevige blues song met een licht progressieve achtergrond.
Vervolgens hoor je "Chessboard Kings", een vrij rustige kruising van pop en blues, die eveneens tegen het progressieve aan zit.
"I Feel Like I'm Gonna Die" is ook een mix van progresieve rock en blues, die gevolgd wordt door "Kwak", dat iets meer dan 6 minuten duurt en de eerste echte progrock song op de CD is en voor mij daardoor meteen het beste nummer.
Dan volgt "Sunny Days", een erg rustig popnummer, waarin halverwege een prima wending aan de muziek wordt gegeven naar het progressievere en dat een andere kant van de band laat horen.
Lekkere country rock hoor je in "Kentucky Road", dat in een up-tempo gespeeld wordt en "Innocence Of My Mind", dat net als het opvolgende "In The Summertime" eveneens een country-achtige song is en ik bespeur, dat de band langzaam overgeschakeld is naar een andere muzieksoort, als waarmee de CD begon, want ook "I Think It's Kind Of Nice" ligt in dezelfde lijn.
Net als ik dat geschreven heb, verrast de band me weer met het ruige "Mother Rat", een kruising van progressieve rock en stevige blues, waardoor het tot mijn favorieten behoort.
Meteen daarna neemt Goliath weer gas terug en brengt een rustige popsong ten gehore, getiteld "Words".
De afsluitende song heet "It's Your Land", een lekkere in het gehoor klinkende popsong met hoog mee zinggehalte.
De CD van Goliath is een mix van verschillende stijlen en daardoor een beetje onevenwichtig, maar over het geheel genomen is het toch een goede release geworden, die ik zeker niet had willen missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten