In maart 1965 maakte hun eerste grote tournee als één van de acts van Dick Clark's Caravan of Stars tour en speelde gedurende de tournee zowel als eigen act als begeleidings-band voor Lou Christi, Round Robin, The Tradewinds, Repareta & The Delrons en Louise Harrison (de zuster van Beatle George) voor duizenden schreeuwende rock & roll fans.
Na de tournee begon de band met de regelmaat van de klok optredens te doen in zowel Kentucky als in Florida en deed dienst als begeleidingsband voor Ian Whitcomb, Billy Joe Royal en andere soloartiesten, als die in Louisville optraden.
De band nam een mix van eigen songs en covers op in de Sambo Studios te Louisville, maar omdat die in een garage gevestigd was, waar ook het geluid van krekels, die de garage binnen gekomen waren, te horen was, was opnemen niet altijd even gemakkelijk.
Toch slaagde de band er in daar de single "Who Do You Love" op te nemen en uit te brengen via Sambo's Boss Records label, waarna Orten uit de band stapte en samen met 2 andere muzikanten uit Louisville naar Florida verhuisde en de New Rhythm Blues Quartet oprichtte.
Hij werd vervangen door zanger Jim Settle, die pas basgitaar had leren spelen en ook zanger Wayne McDonald kwam de band tijdelijk versterken.
In deze formatie deed de band een tweede Dick Clark's Caravan of Stars toernee in november 1965, waar onder andere The Byrds, We Five, Paul Revere & The Raiders en Bo Diddley aan meewerkten.
Kort na de tweede tour stapte Humphries over naar de band van Brenda Lee en ook Jolly verliet de band en in hun plaats werd Frank Bugbee als tweede sologitarist aangetrokken, zodat de band nu bestond uit: Wayne Young - sologitaar, Frank Bugbee - sologitaar, Jim Settle - basgitaar en zang en Marvin Maxwell - drums en in deze bezetting werd hun single "Stronger Than Dirt" via het Boss Records label uitgebracht.
Omdat in Engeland in die tijd de psychedelisch muziek zijn intrede had gemaakt en daarbij ook de sitar, veranderde de stijl van Soul, Inc. ook, maar in plaats van de sitar, gebruikte de band een banjo, die met veel nagalm gespeeld werd .
Daarna nam de band nog enige singles op, waaronder hun grootste hit "I Belong To Nobody", die begin 1968 op nummer 1 in de hitlijsten van WKLO en WAKY radio kwam, maar tevens het einde voor de band zou betekenen, want binnen enkele maanden gingen Maxwell, Settle en Bugbee als trio verder.
Ze kregen een contract bij het Imperial label en veranderden de bandnaam in Elysian Field, waarna Bugbee de band kort daarna verliet.
Wayne Young zocht nieuwe leden voor Soul, Inc. en diverse muzikanten kwamen en gingen, totdat de uiteindelijke samenstelling bestond uit : Wayne Young - sologitaar, Wes Scott - basgitaar, Chi Howerton - drums, Steve Ulrich - saxofoon en Frank Brentzel - trompet, maar ook maakte sologitarist Denny Lyle een tijdje deel uit van de band, totdat hij de overstap naar Elysian Field maakte.
Ook in deze formatie werden enkele singles uitgebracht en nadat de oorspronkelijke leden Young, Maxwell, Orten en Bugbee in 1999 een reünie hielden, waarbij ze "Subterranean Homesick Blues" speelden, tijdens een benefiet concert ten gunste van een publiek radio station uit Lousville, werd er besloten een nieuwe plaat op te nemen.
Op "Volume 2" staan 17 nummers, waarvan enkele covers en de eerste daarvan is "Connection", dat door Jagger/Richards geschreven werd.
De band speelt de song goed na en het nummer klinkt dan ook niet onverdienstelijk, waarna ik een eigen compositie te horen krijg, die "Nothing But A Dream" heet en dit is een lekker in het gehoor klinkende rustige pop song, die niet eerder uitgebracht werd.
Daarna volgt "Midnight Hour", een cover van het Wilson Picket nummer en ook deze song klinkt redelijk goed, al is het origineel een stuk beter en hierna vervolgt de band met een volgende soul cover, die "Hanging Out My Tears" heet en hierin hoor ik de band een schitterende versie van deze song vertolken.
Dan hoor ik "Laryngitis", een uitstekend instrumentale stukje gitaarrock, dat gevolgd wordt door "Don't You Go", een prima rustige soul song, waarin de eerste formatie van de band te horen is en dit was hun allereerste single.
"Love Me When I'm Down" is eveneens een soul song en hierin zit een lekker swingend uptempo ritme en deze song wordt gevolgd door "When I Stopped Dreaming", een zeurderige pop song, waarna "Alligator" volgt en dit is een fantastische obscuur klinkende rock song.
Vervolgens krijg ik een geweldig stukje instrumentale rock te horen, getiteld "Soul Jam" en hierin is de band op hun best en dit wordt gevolgd door de instrumentale versie "Hanging Out My Tears".
In "Stronger Than Dirt #3" laat de band de derde versie van deze song horen en deze klinkt een stukje minder vol dan de eerste uitvoering, maar dit blijft desondanks een heerlijke rock song.
De CD gaat verder met "Midnight Hour" in een andere uitvoering en hierin voegt de band er iets extra's aan toe, dat naar mijn mening niet helemaal geslaagd is en deze song wordt gevolgd door "Satisfied", een lekker klinkende swingende soul song, waarin uitstekend gitaarspel te horen is.
Met "Ready, Willing And Able" hoor ik een goede pop song en "Get Right With Your Man" is eveneens een aardig klinkende pop song, terwijl het laatste nummer "Mother Hate" van Elysian Field één van de beste songs van de CD is en dit swingt niet alleen, maar klinkt ook nog eens progressief.
"Volume 2" van Soul, Inc. is een afwisselende CD, die een goed overzicht geeft in de ontwikkeling en verschillende fases van de band.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten