Hij verzamelde een aantal muzikanten rond zich, die zijn muzikale ideeën deelden.
Dat waren James Gorton - zang en 12 snarige gitaar, Michael Lorenz - drums en percussie, James Paolo - basgitaar , akoestische gitaar en zang, Byron Wieman - sologitaar en zang, Leonn Kiekowski - drums, , Bou Hwang - viool en Pat Hening - viool.
De band noemde zich Sigmund Snopek & The Bloomsbury People en de muziek, die ze maakten was een mix van progressieve rock, klassiek, blues, psychedelische en experimentele rock, fusion en pop.
Hun LP "Virginia Woolf" werd in 1972 uitgebracht en in 2000 door het Gear Fab label heruitgegeven op CD, aangevuld met 2 bonus nummers.
De CD begint met een kort klassiek aandoend nummer, getiteld "Prelude El Ciudad", dat gevolgd wordt door "Orange", waarin de band een mix maakt van diverse stijlen muziek en tot halverwege overwegend experimenteel psychedelisch klinkt, maar dan over gaat in een swingende progressieve rock song met lichte Beatles invloeden.
Het volgende nummer heet "Blue" en duurt meer dan 13 minuten en ook hierin laat de band horen uitstekende psychedelische muziek te kunnen maken, die gemixt met experimentele rock, rock & roll, fusion en progressieve rock een weergaloos nummer op levert.
Vervolgens hoor ik "Elizabeth", een fantastische pop song, die overeenkomsten vertoont met de stijl van de Engelse band Nirvana uit hun begin periode.
Daarna volgt "Soothsayer's Dove", die de zelfde sfeer uit wasemt en zo nu en dan lichtelijk bombastisch klinkt en over gaat in de titel song "Virginia Woolf", waarin de band met een stukje onvervalste swingende jazz begint, maar dan over schakelt naar een drum solo, waarna opnieuw een overschakeling plaats vindt en de band verder gaat met experimentele jazz en swingende pop.
In "Song Of A Nation" laat de band een lekker swingende pop song horen en in "Epilogue", waarmee het LP gedeelte besloten wordt, hoor ik weer de overeenkomst met Nirvana.
De eerste van de 2 bonus tracks, "Lifencave Book Two (I Am The Moon-Schemamphorus-Culen Calleen-Lady Face)", uit 1973, dat in de Electronic Music Studio van de Universiteit van Wisconsin met minimale middelen is opgenomen en bijna 17 minuten duurt, krijg ik een fantastisch stuk voordrachtskunst te horen, waarin behalve Sigmund Snopek III ook Byron Wieman - zang en James Gorton - zang aan mee werken.
De volgende bonus track stamt uit 1987 en daarop spelen naast Sigmund, de volgende muzikanten een hoofdrol: Duane Stuermer - basgitaar, Brian Richie - 8-snarige bas en harp, Ramy Espinoza - sologitaar en Michael Lorenz - percussie.
Dit nummer ligt in het verlengde van zijn jaren 70 werk, geniaal dus, maar ook bombastisch, orkestraal en experimenteel en de muziek is het beste samen te vatten als RIO (Rock In Opposition).
Hulde aan Roger Maglio voor het uitbrengen van dit stukje pure kunst. Een meesterwerk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten