Ze vroegen Richie Faber, die basgitaar, saxofoon en drums speelde en zijn eigen songs schreef, voor hun op te richten band en omdat hij liever basgitaar speelde dan drums, werd hij dus hun basgitarist.
Ook sloten de gitaristen Glenn Acombe en Jeff Miller zich bij dit trio aan en de band was compleet.
Na flink te hebben geoefend en een zich een stuk of 20 nummers eigen te hebben gemaakt, kregen ze na flink aandringen enkele optredens in lokale bars.
Één daarvan was de populaire Green Turtle in het Garden District en de band oogste daar zoveel succes, dat ze die zomer de huisband van de Green Turtle werden en hun schare aanhangers groeide daardoor.
Tevens traden ze veel op in een andere lokale bar, genaamd Fat Harry's en ook daar trokken ze veel publiek met hun covers van o.a.: Beatles, Rolling Stones, Beach Boys, Animals, Herman's Hermits, Dave Clark Five en Beau Brummels, maar ook speelden ze hun eigen songs met succes.
Ze namen in 1966 hun eerste 6 songs op in 's werelds beroemde Cosmo's recording studio's te New Orleans en hun eerste single "Better Things To Do" / "Sorry" werd via het U-DOE label, dat van Frank Udoe was, uitgebracht.
Deze garandeerde de band, dat ze meer singles zouden verkopen dan hun concurerende band The Glory Rhodes, die eveneens bij het U-DOE label zaten.
De single kreeg ruime aandacht van de lokale zenders, die beide kanten draaiden met als resultaat dat de band meer optredens kreeg.
In het voorjaar van 1967 kreeg Lamb interesse in de band en vroeg ze naar Nashville te komen, om wat opnamesessies te doen en de band ging daar graag op in.
Richie had net een nieuwe song geschreven en die met hulp van Jeff uitgewerkt en het resultaat van de sessies was, dat de band 4 songs opnam.
Dat waren: "Wrong Side Of The Street" en "I'm Gonna Meet Her", geschreven door Glenn, plus nieuwe versies van "Barbara" en "No Coming Back", die eerder via het White Cliffs label waren verschenen, maar Lamb was niet onder de indruk van de songs en zou ze dus niet uitbrengen.
Ondanks dat was de band toch tevreden de trip naar Nashville te hebben gemaakt en hun voornaamste zorg op dat moment was een goed optreden neerzetten als hoofdact in Biloxi Beach, Mississippi en zich daar volledig op voor te bereiden.
In het najaar van 1967 deden zich enkele veranderingen in de band voor en in 1968 stopten Glenn en Richie beiden.
Glenn om zijn diploma rechten te halen en Richie om zijn muziekstudie verder te gaan volgen in California, waarna de band nog enkele jaren bleef bestaan, voor ze begin jaren 70 uit elkaar gingen en hun nalatenschap bestaat uit 5 singles en 10 onuitgebrachte songs plus 3 alternatieve versies.
Natuurlijk begint de CD met hun eerste single en dan met name met "Sorry", een up-tempo popsong, die prima in het gehoor klinkt en gevolgd wordt door de andere kant "Better Things To Do", een heerlijk aanstekelijk stukje popmuziek, dat je na enkele keren beluisteren al mee kan zingen.
Dan volgt "Barabara", een mooi rustig nummer, dat natuurlijk over de liefde gaat en het tegenovergestelde is van "No Coming Back", een garagerocksong, die in up-temo gespeeld wordt en lekker ruig klinkt.
Hun volgende single "Never Be Lonely", een opgewekte popsong, waarin de nodige tempowisselingen zitten had een kerstsong aan de andere kant staan, getiteld "Christmas Would Be Nothing", een draak van een song, die niet om aan te horen is.
Gelukkig maakt "Looking Everywhere" een hoop goed en deze prima popsong is de laatste, die via het White Cliffs label verscheen en had "Gas Station Boogaloo Downtown" als achterkant en hierin hoor je de stijl van de band al veranderen, doordat er een orgel aan het instrumentarium is toegevoegd en de band daardoor meer richting psychedelische pop neigt.
De laatste single van The Palace Guards verscheen via het RAE records label, waarvan "Sideshow" een mix is van garagerock, psychedelische pop en progrock en "Mr. Greene", duidelijk geïnspireerd door de Britse muziekscene, een schitterende song in de stijl van the Kinks is en vrij progressief klinkt.
In "And Then You" hoor je psychedelische klanken, die gevolgd worden door de alternatieve versie van "Barbara", waarvan ik het origineel beter vind, hoewel ook deze uitvoering zeker prima klinkt en "Don't Know Why I Feel Good", een aardige popsong.
Vervolgens het rustige "For You", dan "I'm Gonna Meet Her" en dit geweldige garagerocknummer is sneller en ruiger, dan de rest van de songs en de alternatieve uitvoering van "Looking Everywhere" valt dan meteen erg tegen en na het nogmaals beluisterd te hebben, vind ik ook nu weer het origineel beter.
"My Window" bevat wat progressieve funky klanken, de alternatieve versie van "Never Be Lonely" klinkt een beetje magertjes, "Slow Walk In The Sunshine" moet wel opgewekt klinken met zo'n titel en dat doet het ook, "Take A Good Look" is een prima popsong, "The Magician", een progrocksong, "Waltz For Alissa", een psychedelisch instrumentaal nummer en "Wrong Side Of The Street" een aardige popsong met hier en daar een hapering in de opname, die de CD afsluit.
Bij de CD van The Palace Guards valt op te merken, dat er hoogte- en dieptepunten in zitten, maar over het geheel genomen klinkt de muziek prima en is hij zeker het beluisteren meer dan waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten