vrijdag 17 januari 2014

Review: Soul, Inc. - Volume 1

Gear Fab 1999-(GF-134)

Soul, Inc. was een band uit Louisville, Kentucky, die halverwege de jaren 60 werd opgericht en bestond toen uit: Wayne Young - sologitaar, Jimmie Orten - basgitaar, Marvin Maxwell - drums, Tom Jolly - trompet en Eddie Humphries - saxofoon.
In maart 1965 maakte hun eerste grote tournee als één van de acts van Dick Clark's Caravan of Stars tour en speelde gedurende de toernee zowel als eigen act als begeleidings-band voor Lou Christi, Round Robin, The Tradewinds, Repareta & The Delrons en Louise Harrison (de zuster van Beatle George) voor duizenden schreeuwende rock & roll fans.
Na de tournee begon de band met de regelmaat van de klok optredens te doen in zowel Kentucky als in Florida en deed dienst als begeleidingsband voor Ian Whitcomb, Billy Joe Royal en andere soloartiesten, als die in Louisville optraden.
De band nam een mix van eigen songs en covers op in de Sambo Studios te Louisville, maar omdat die in een garage gevestigd was, waar ook het geluid van krekels, die de garage binnen gekomen waren,  te horen was, was opnemen niet altijd even gemakkelijk.
Toch slaagde de band er in daar de single "Who Do You Love" op te nemen en uit te brengen via Sambo's Boss Records label, waarna Orten uit de band stapte en samen met 2 andere muzikanten uit Louisville naar Florida verhuisde en de New Rhythm Blues Quartet oprichtte.
Hij werd vervangen door zanger Jim Settle, die pas basgitaar had leren spelen en ook zanger Wayne McDonald kwam de band tijdelijk versterken.
In deze formatie deed de band een tweede Dick Clark's Caravan of Stars tournee in november 1965, waar onder andere The Byrds, We Five, Paul Revere & The Raiders en Bo Diddley aan meewerkten.
Kort na de tweede tour stapte Humphries over naar de band van Brenda Lee en ook Jolly verliet de band en in hun plaats werd Frank Bugbee als tweede sologitarist aangetrokken, zodat de band nu bestond uit: Wayne Young - sologitaar, Frank Bugbee - sologitaar, Jim Settle - basgitaar en zang en  Marvin Maxwell - drums en in deze bezetting werd hun single "Stronger Than Dirt" via het Boss Records label uitgebracht.
Omdat in Engeland in die tijd de psychedelisch muziek zijn intrede had gemaakt en daarbij ook de sitar, veranderde de stijl van Soul, Inc. ook, maar in plaats van de sitar, gebruikte de band een banjo, die met veel nagalm gespeeld werd .
Daarna nam de band nog enige singles op, waaronder hun grootste hit "I Belong To Nobody", die begin 1968 op nummer 1 in de hitlijsten van WKLO en WAKY radio kwam, maar tevens het einde voor de band zou betekenen, want binnen enkele maanden gingen Maxwell, Settle en Bugbee als trio verder.
Ze kregen een contract bij het Imperial label en veranderden de bandnaam in Elysian Field, waarna Bugbee de band kort daarna verliet.
Wayne Young zocht nieuwe leden voor Soul, Inc. en diverse muzikanten kwamen en gingen, totdat de uiteindelijke samenstelling bestond uit : Wayne Young - sologitaar, Wes Scott - basgitaar, Chi Howerton - drums, Steve Ulrich - saxofoon en Frank Brentzel - trompet, maar ook maakte sologitarist Denny Lyle een tijdje deel uit van de band, totdat hij de overstap naar Elysian Field maakte.
Ook in deze formatie werden enkele singles uitgebracht en nadat de oorspronkelijke leden Young, Maxwell, Orten en Bugbee in 1999 een reünie hielden, waarbij ze "Subterranean Homesick Blues" speelden, tijdens een benefiet concert ten gunste van een publiek radio station uit Louisville, werd er besloten een nieuwe plaat op te nemen.
De CD "Soul, Inc. Volume 1" bevat 20 nummers en begint met het alom bekende en veel gecoverde blues nummer "Who Do You Love?", dat door Soul, Inc. op uitstekende wijze vertolkt wordt en gevolgd wordt door "Leaves Of Gras", een schitterende garagerock song met een lekker heftig ritme.
Daarna speelt de band een coverversie van de Wilson Pickett song "I Found A Love" en hierin laat de band horen dat soul spelen tot een van hun specialiteiten behoort, om vervolgens verder te gaan met een heerlijke mix van soul en garagerock in het nummer "Stronger Than Dirt".
Dan volgt een alternatieve versie van "I Belong To Nobody", een lekker klinkende pop song, waarbij het einde ontbreekt en deze wordt gevolgd door "Ultra Blue", een fantastisch instrumentaal nummer met soul en garagerock invloeden.
De alternatieve versie van "Subterranean Homesick Blues" is de volgende song, die te beluisteren valt en deze cover van de Bob Dylan song wordt op prima wijze uitgevoerd en gevolgd door "Give Me Time", dat precies hetzelfde nummer is als "Leaves Of Grass" alleen nu met een andere tekst en deze song klinkt dan ook uitstekend.
"60 Miles High" is een schitterende psychedelische song en een antwoord op de Byrds song "Eight Miles High" en wordt gevolgd door "727", een swingend instrumentaal nummer, waarin ook nu weer soul en garagerock invloeden in verwerkt zitten.
In "Hard Luck Harry" laat de band een lekkere soul song horen, waarbij blazers het nummer extra kracht geven en in "UFO" zit een soortgelijk ritme als in "These Boots Are Made For Walking" van Nancy Sinatra, terwijl het synthesizerspel waarschijnlijk als voorbeeld heeft gediend voor "Crazy Horses" van The Osmond Brothers.
Met "Yellow Morning Glory" speelt de band een song, die in een beatmis niet zou misstaan, maar toch is dit een lekker klinkende song, waarbij je de neiging kan krijgen mee te gaan bewegen.
Vervolgens speelt de band hun oorspronkelijke uitvoering van "Subterranean Homesick Blues" en deze klinkt uitstekend en wordt gevolgd door de alternatieve versie van "Stronger Than Dirt", die iets ruiger klinkt dan de uitvoering, die op single verscheen.
Ook de alternatieve versie van "I Found A Love" staat op de CD en deze klinkt weer gewoon uitstekend, waarna de band hun grootste hit "I Belong To Nobody"  in de single uitvoering laat horen en deze keer is het nummer wel compleet.
"Been Down So Long" is een prima commerciële pop song van een latere incarnatie van Soul, Inc. en "Poppin Good" een dansbaar Zuid Amerikaans aandoend instrumentaal nummer, dat niet bij de rest van de nummers past en "I Hate You", het laatste nummer van de CD, is een fantastische swingende versie van dit nummer en op de zang na, swingender klinkt dan de versie van Elysian Field.
"Soul, Inc. Volume 1" is een geweldige CD, die vol staat met heerlijke muziek en daarom in de collectie van elke zestiger jaren muziekliefhebber thuis hoort.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten