vrijdag 27 september 2013

Review: The Firebirds - Light My Fire / The 31 Flavors - Hair

Gear Fab 2013-(GF-268)

Deze uitgave van het Gear Fab label bevat 2 LP's uit 1968, die door Roger Maglio op 1 CD zijn gezet.
De eerste daarvan is de LP "Light My Fire" van The Firebirds, die via het Crown label verscheen en deze bevat 6 songs, waarbij alle gegevens ontbreken, behalve dan van de titel song, dat een cover van het Doors nummer is.
Ook van de schrijvers en uitvoerenden van de 8 nummers van LP "Hair", die via het Custom label uitgebracht werd, zijn niet bekend, op de schrijvers van de eerste 2 nummers na.
Het eerste nummer van The Firebirds is meteen de titel song "Light my Fire" en hierin speelt de band een redelijke instrumentale versie van deze Doors song.
Daarna volgt de rustige song "Delusion", die soul invloeden bevat waarna de band vervolgt met een nummer, dat me, qua gitaarspel, aan de muziek van Jimi Hendrix doet denken, getiteld "Relections".
Dan speelt de band "Bye Baby", een uitstekende bluesrock song met prima gitaarspel, gevolgd door "Gypsy Fire", een progressieve rock song met invloeden van de muziek van Jimi Hendrix.
In "Free Bass" krijg ik een instrumentaal progressief rock nummer voorgeschoteld, dat gevolgd wordt door "No Tomorrows", een schitterende progressieve rock song, die naar het einde toe, lichtelijk experimenteel klinkt.
Het laatste nummer van deze LP heet "Warm Up" en is een heerlijk swingend progressief bluesrock nummer, dat geheel instrumentaal gespeeld wordt.
De eerste song van de band Flavors heet "Hair" en dit is een alternatieve uitvoering van de musical song, die in niets op het origineel lijkt, behalve de tekst dan en dit nummer klinkt verfrissend, nieuw en progressief.
Het volgende nummer is een lekker swingende uitvoering van "Aquarius / Let The Sunshine In", waarbij de muziek van het het tweede gedeelte een stukje progressiever klinkt.
Dan volgt "Protest", een rustige progressieve rock song, die lichtelijk psychedelisch klinkt en hierna volgt "Free Fuzz", een stukje muziek, waarin progressief scheurend gitaarspel te beluisteren valt.
Vervolgens speelt de band een song, getiteld "One-Two-Three-Four" en dit is een uitstekende progressieve rock song met enkele prima tempowisselingen, die over gaat in een rustig stuk bluesrock, om aan het eind terug te keren naar de progressieve rock.
Daarna volgt "Real Far Out" en dit instrumentale progressieve bluesrock nummer doet me een beetje denken aan de muziek van Ten Years After en The Yardbirds.
In "Free Drums" gaat de band verder waar het in "Free Fuzz" gestopt was en hierin laat de drummer een prima drumsolo horen, waarna de LP op passende wijze afgesloten wordt met "Distortions Of Darkness" een fantastisch instrumentaal progressief rock nummer, waarin enkel goede tempowisselingen zitten.
Roger Maglio van Gear Fab heeft opnieuw schitterende muziek van 2 onbekende bands weten te combineren op 1 CD en deze zal een welkome aanvulling zijn in de collectie van elke muziek liefhebber.

vrijdag 20 september 2013

Review: Douglas Fir - Hard Heartsingin'

Gear Fab 2000-(GF-149)

Douglas Fir was de bijnaam van Douglas A. Snider en de CD "Hard Heartsingin'" is het product van een band, die eind jaren zestig bekend stond als The Sun Trio.
De band bestond uit: Richie Moore - sologitaar, Tim Doyle - Hammond orgel en Douglas A. Snider - drums en zang.
De bandleden hadden allen een reguliere baan, maar deelden ook samen een droom en dat was het maken van een LP.
Hun droom werd werkelijkheid toen Quad/MGM besloot opnames van de band op LP uit te brengen.
Voor de uiteindelijke mix van het album, kwam Bruce Bye de band op basgitaar versterken en ook werd er werd een single van de band uitgebracht, getiteld "Smokey Joe's".
Doordat de single veel gedraaid werd, trad de band, die toen Douglas Fir heette, regelmatig op, maar nadat het platenlabel Quad failliet ging, was dat ook meteen het einde van Douglas Fir.
Wat achter bleef is een gerealiseerde droom, die in het jaar 2000 op CD verscheen via het Gear Fab label en daarop staan 10 nummers.
De eerste daarvan is de titelsong "Hard Heartsingin'", een progressieve bluesrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Jersey Thursday", een rustige rock song, die lichtelijke Zuid-Amerikaanse ritmes bevat en door Donovan geschreven werd.
Dan volgt "I Didn't Try", een progressieve rock song in de stijl van The Peddlers, waarna "Early In The Morning" volgt en dit nummer is net als de titelsong een uitstekende progressieve bluesrock song.
Daarna speelt de band "New Orleans Queen", een progressieve bluesrock song, dat op een nummer van Bob Dylan lijkt, alleen kan ik niet op de titel van de song komen.
Vervolgens speelt de band een nummer met de titel "Moratorium Waltz" en dit is een rustige progressieve rock song, waarbij de band van blazers gebruik maakt en door het drum ritme een enigszins militaire sfeer creëert.
In "Smokey Joe's" swingt de band er op los en hierin zit een heerlijk drum ritme en in "Comin' Back Home" zitten weer lichtelijke Zuid-Amerikaanse ritmes en speelt de band een lekker klinkende pop song.
"Tom's Song" is een prachtige ballad, waarin de band gebruik maakt van viool en blazers klanken en een prima stukje muziek laat horen en in het laatste nummer, "21 Years", speelt Douglas Fir een lekker klinkende progressieve rock song.
"Hard Heartsingin'" van Douglas Fir klinkt prima en is het beluisteren dan ook meer dan waard.

vrijdag 13 september 2013

Review: Psychedelic Underground - Bokaj Retsiem

Gear Fab 2000-(GF-150)

Psychedelic Underground was een Duitse band, die hun LP "Bokaj Retsiem", het achterste voren geschreven Meister Jakob, via het Fass label uitbracht in 1969.
Over de band zijn geen  gegevens bekend, behalve dan het feit dat Rainer Degner één van de leden was en alle teksten schreef en dat de plaat geproduceerd werd door Herbert Hildebrandt.
"Bokaj Retsiem" is de eerste uitgave op het Gear Fab label van een niet Amerikaanse band en op dit album staan 11 nummers, waarvan "So Sad", een eigentijdse  bewerking van de cover van het nummer "Don't Let Me Be Misunderstood", van The Animals, de eerste is, maar deze song heeft wel een eigen tekst.
Daarna speelt de band een kleine 30 seconden het nummer "Classic Bokaj" en dit is een op klassiek gitaar gespeeld stukje "Vader Jacob", dat gevolgd wordt door een schitterende psychedelische progressieve rock song, getiteld "It's Over".
Dan hoor ik bommen en geweerschoten in het korte "Only A Child", waarna er weer een kort nummer volgt, dat "Sad Bokaj" heet en opnieuw een uitvoering is van "Vader Jacob" alleen is de uitvoering anders, omdat het een trieste ondertoon kent.
In "I'm So Afraid" laat Psychedelic Underground een fantastische progressieve rock song horen en dit wordt gevolgd door de titelsong "Bokaj Retsiem", eveneens een geweldig stukje progressieve rock, waarin enkele uitstekende tempowisselingen zitten.
Vervolgens speelt de band weer een andere uitvoering van "Vader Jacob", die deze keer "Bossa Bokaj" heet, waarna de band verder gaat met een progressieve rock song, die "Pill" heet.
Met "Something Wrong With Bokaj" speelt de band de laatste versie van het nummer "Vader Jacob", gevolgd door een heerlijke progressieve bluesrock song, getiteld "Drifting".
De CD "Bokaj Retsiem" van Psychedelic Underground staat vol schitterende progressieve rock en is een genot om naar te luisteren.

vrijdag 6 september 2013

Review: Tongue - Keep On Truckin' With Tongue

Gear Fab 2000-(GF-151)

De band Tongue werd in 1967 te Stout, Wisconsin, opgericht toen Paul Rabbitt - zang, sologitaar en harp en Bob Collins - basgitaar elkaar ontmoetten in het park voor de universiteit van Wisconsin.
Beiden zijn het er over eens dat blues te gek is en besluiten een band te beginnen.
Nadat Mickey Larson - keyboards en zang en Dick Weber - drums zich bij dit duo voegden was de band compleet en gedurende de eerste vijf jaar trad Tongue veel op de campus van de universiteit op.
In 1972 verhuisde de band, die toen bestond uit: Paul Rabbitt en Mickey Larson en de nieuwe leden Rick Clark - basgitaar en Ted Mueller - drums, naar Milwaukee.
In 10 jaar speelde de band in 20 staten en deed daarbij zo'n 250 optredens per jaar, waarbij ze als voorprogramma fungeerden voor onder andere Alice Cooper, Ted Nugent, Chuck Berry en Cheap Trick en werden er meer dan 100 nummers geschreven en opgenomen.
Ook werd in die periode hun eerste LP "Keep On Truckin' With Tongue" gemaakt om hun verschillende muziekstijlen te etaleren en bracht de band een aantal singles uit, maar het grootste gedeelte van de songs werd bewaard voor het geval de band een contract zou krijgen bij een grote platenmaatschappij, maar
helaas gebeurde dat niet en ging Tongue na 10 jaar uit elkaar.
De LP "Keep On Truckin' With Tongue" bevat 11 nummers, die op de CD met 3 nummers is aangevuld en het eerste nummer "Homely Man Blues" laat me een heerlijke progressieve bluesrock song horen, die gevolgd wordt door "Get Your Shit Together", een uitstekende progressieve rock song met enkele prima tempowisselingen.
Daarna volgen "The Earth Song", een progressieve rock song met een heftig begin, die halverwege over gaat in een vrij rustig tempo met mooie close harmony zang en "The Prophet", een schitterende rustige progressieve rock song, waarin de muziek wel wat lijkt op die van Steppenwolf, "Sidewalk Celebration", waarin de band een strak orgelspel laat horen en het nummer een swingend ritme heeft.
"Slap Her Down Again Paw" is een korte song van nog geen halve minuut, die gevolgd wordt door "Every Time", een progressieve rock song, die swingt als een trein en vervolgens speelt de band "Get Down", een lekker klinkende progressieve rock song met lichte blues invloeden.
Dan volgt "Morning Dew", een fantastische rustige progressieve rock song en één van de uitschieters van de plaat, waarna "Jazz On The Rag" volgt en dit is een swingende rock song, waarin lichte jazz invloeden zitten.
De titelsong is een cover van het door Donovan geschreven "Keep On Truckin'" en deze uitstekende pop song in de stijl van Country Joe & The Fish swingt geweldig.
Het kortste nummer heet "Hashish" en duurt slechts 4 seconden, waarna de band "Stained Glass Window" speelt, een geweldige swingende progressieve rock song, gevolgd door de laatste song van de CD, getiteld "Hey Hey Moma", een vrij ruig rock nummer met een terugkerend ritme en neigend naar de hardrock.
Tongue heeft met dit album een klasse product gemaakt, dat niet ongehoord mag blijven en ik raad iedereen dan ook aan, deze CD eens te gaan beluisteren.

zondag 1 september 2013

Review: Rodney And The Blazers - The Complete Recordings 1960-1964

Gear Fab 2000-(GF-152)

In 1957 speelden Rodney Lay - zang en basgitaar en Bob York - drums samen in de band The Off Beats uit Coffeyville, Kansas.
De bandnaam werd rond 1960 veranderd in Rodney And The Blazers en bestond verder uit: Bob "Sir Robert" Scott - saxofoon, Pete "Peaches" Williams - sologitaar en Don Downing - piano en zang.
Ze speelden elke vrijdag in de El Rancho Opera House, die zich tussen Coffeyville en Independence bevond en in de zomer van 1960 brachten ze hun debuut single via hun eigen Kampus label uit, getiteld "Teenage Cinedrella", dat de eerste plaats in verschillende plaatsen, zoals Philadelphia, Syracause, Phoenix en Fargo.
De band kreeg daardoor meer optredens en ze speelden in Seattle, New York, Baltimore, New Yersey, Arizona, en Brits Columbia en toerden zes weken lang met Bill Haley & The Comets, waarbij ze in Mexico City het laatste optreden deden.
Toen ze in Coffeyville terug keerden, bestond de band nog maar uit 2 oorspronkelijke leden; Rodney Lay en Bob York.
Daarna was het een komen en gaan van diverse muzikanten en uiteindelijk viel het doek voor de band in 1964, die een ruime selectie singles uitgebracht had.
Deze singles zijn verzameld op de CD "The Complete Recordings", aangevuld met enkele onuitgebrachte opnames uit 1962.
De CD start met de debuut single "Teenage Cinderella", een rustige pop song, waarbij de zang, net als bij zoveel artiesten uit die jaren, nogal slijmerig klinkt, terwijl de B-kant "Summertime Rock", een fantastische instrumentale swingende bewerking van het nummer "Summertime" van George Gershwin is, waarbij de saxofoon de hoofdrol voor zich op eist.
Ook hun tweede single werd in 1960 via hun eigen Kampus label uitgebracht en de A-kant daarvan heet "Little Orphan Annie", een swingende rhythm & blues song, die "Summer Love" als achterkant had en dit is een single, die in de stijl van Paul Anka gezongen wordt.
Een van de volgende singles, die via Kampus verscheen, was het instrumentale "Warpain", uit 1961, een geweldig swingend nummer, waarvan ik helemaal uit mijn bol ga en deze had "Oriental Nightmare" als andere kant en ook dit nummer, dat in een iets langzamer tempo gespeeld wordt, is volledig instrumentaal en swingt als een trein.
Daarna volgt een single, die via het Dore label uitgebracht werd in 1960, getiteld "Snowwhite", een single in de stijl van hun debuut single en dus met een beetje zeurderige zang, maar desondanks niet verkeerd klinkend en dit nummer had "Tell Me Baby", een lekkere dansbare song, als B-kant.
Dan hoor ik een nummer uit 1961, dat op het Chan label verscheen en dit heet "It's All Over But The Cryin'", een rustige rock & roll song, die in de stijl "Summer Love" gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik hun laatst uitgebrachte single "Short Fat Fannie", een heerlijke rhythm & blues song met "Boney Marony", een swingende rock & roll song en net als de A-kant een cover van een song van Larry Williams en uitgebracht door het Kampus label.
De derde single, die via hun eigen label uitgebracht werd heet "Blue School" en ook deze komt weer een beetje slijmerig over, maar in die tijd was dat een populaire manier van spelen, terwijl de B-kant "Wrinkles" een schitterende swingende song is.
De laatste 6 nummers werden in 1962 in Gene Sullivan's Hi Fi Recording Studio te Oklahoma City opgenomen en de eerste daarvan is "Dumbell", een erg swingend rock & roll nummer, waarin de band grappig probeert te zijn, gevolgd door "Long Walk Home", een rustig nummer, dat lichtelijke blues invloeden heeft, "California Sun", een fantastische uitvoering van dit nummer, dat dankzij Rodney And The Blazers een facelift kreeg en in precies dezelfde uitvoering in 1964 een hit werd voor The Riveira's, die het nummer perfect kopieerden.
Daarna volgen nog "Tell Me", een uitstekende song met gemiddeld tempo, "It's Gonna Be Me", een swingende rhythm & blues song en "Go Down With The Sun", een geweldige rhythm & blues song, die swingt en lichte soul invloeden bevat.
"The Complete Recordings 1960-1964" is een uitstekende CD, die volgens bijgeleverde informatie echter niet helemaal compleet is, want daarin staat te lezen, dat er nog verscheidene banden met opnames moeten zijn, die niet terug gevonden werden, evenals een compleet album, dat de band in Las Vegas op nam.
Hopelijk komen al deze opnames nog eens boven water en valt er nog meer te genieten van de heerlijke muziek van de band, die het meer dan waard is, beluisterd te worden.