vrijdag 28 februari 2014

Review: Yancy Derringer - Openers

Gear Fab 1999-(GF-129)

Yancy Derringer kwam uit Monroe, Wisconsin en bestond begin jaren 70 uit ex-leden van de bands Atlantic Ocean, Speed Freedom en Birth.
Dat waren: C.F. "Charlie" Kuchler - zang, Hammond orgel, mini Moog synthesizer en piano, Boyd "Zoid" Williamson - zang en sologitaar, Gabriel "Gabe" Berrafato - zang en basgitaar en Lynn "Lance" Gnatzig - zang en drums.
De band trad tussen 1974 en 1976 voornamelijk in het Midwesten van de verenigde staten op in clubs, op universiteiten, op buiten festivals en meerdere soortgelijke plaatsen.
In 1975 bracht de band hun enige LP "Openers" in een oplage van 1000 stuks uit, die werd opgenomen te Libertyville, Illinois en door de nodige airplay, die de LP kreeg, totaal uitverkocht raakte.
Hoewel hun platenlabel dat wel had toegezegd en de band daar ook voor had betaald, kwam er door omstandigheden geen tweede persing van de plaat.
De CD "Openers" bevat 7 eigen geschreven songs, waarvan "Pass The Wine" de eerste is en hierin laat de band een goede dansbare mix van hardrock en pop horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Rocket Roll", dat met spacerock geluiden begint, maar al snel over gaat in een swingende rock song in de stijl van glamrock bands als Mud.
Het volgende nummer, "Aero Plane", is een prima mix van pop en country en wordt gevolgd door "I Thought Alot Today", een vrij progressieve pop song, waarin een lekker pakkend ritme zit.
Dan speelt de band "Welcome On", waarbij de band een heerlijke swingende mix maakt van progressieve rock, hardrock en pop en dit nummer wordt gevolgd door "Standing On The Edge", een schitterende cover versie van "Who Do You Love" alleen met een eigen tekst en improvisaties.
Het laatste nummer van "Openers" heet "Weedburner" en hierin speelt de band een fantastisch progressief rock nummer, dat licht psychedelisch klinkt en een hypnotiserende werking heeft.
De CD van Yancy Derringer is een uitstekende plaat, die afwisselende muziek bevat en meer dan de moeite van het beluisteren waard is, waarbij de progressievere songs mij het meest aanspreken, hoewel de andere songs ook niet te versmaden zijn.
Kortom: weer een schitterende uitgave van het Gear Fab label.

vrijdag 21 februari 2014

Review: Chirco - Visitation

Gear Fab 1999-(GF-130)

De band Sassafras kwam uit Westchester County (net buiten New York) en bestond uit: Steve H. Foote - keyboards, Ted McKenzie - drums, Bruce Taylor - basgitaar en John Naylor - sologitaar.
Nadat Tony Chirco - drums en percussie de groep vroeg mee te werken aan een project met zanger Anvil Roth en enkele andere muzikanten, vertrok de band naar Denver om dit album bij de lokale muziekscene te promoten.
De plaat, waarop 8 nummers staan, werd in 1972 uitgebracht op het Crested Butte label, dat van de Chileense zakenman J. Carlos Schidlowski was.
Het album, dat uit 2 delen bestaat: "Older Than Ancient" (kant 1)en "Younger Than New" (kant 2), flopte volkomen en kwam, zoals het gaat met LP's uit die tijd, tussen het vuilnis terecht.
Het eerste nummer van kant 1 heet "Sound Of The Cross", een kort instrumentaal stukje zware progressieve rock en dit is in feite een intro voor het volgende nummer "33 Years", waarin de band een lekker in het gehoor klinkende progressieve pop song speelt.
Daarna volgt "'Cause I Love You", een progressieve rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, met daarin enkele uitstekende tempowisselingen, waarbij de muziek me enigszins aan die van Grand Funk Railroad doet denken.
Dan speelt de band "Golden Image" dat vrij rustig start, maar langzaam over gaat in een stevige uptempo rock song, om vervolgens terug te keren naar het rustige tempo.
Kant 2 begint met "Dear Friends", een schitterend swingende progressieve rock song, waarin ook nu weer enkele prima tempowisselingen zitten en dit nummer bevat tevens invloeden uit de jazz en opnieuw van de muziek van Grand Funk Railroad.
Het wordt gevolgd door "Mister Sunshine", waarin de band een fantastische progressieve rock song laat horen, die swingt als een trein en lichte invloeden uit hardrock bevat.
Vervolgens speelt de band "Minutes", waarin een swingende mix gemaakt wordt van pop, jazz, disco en gospel en dit nummer gaat verder in het heerlijke "Child Of Peace", waar ook invloeden uit musicals in zitten.
De muziek van Chirco is het beluisteren meer dan waard en progressieve pop songs met invloeden uit jazz, hardrock en gospel worden door deze muzikanten vakkundig aan elkaar gesmeed tot een schitterend geheel, waardoor deze plaat ten onrechte tussen het vuilnis terecht is gekomen.
Gear Fab heeft dit verloren gegane juweeltje opnieuw leven ingeblazen, waarvan het te hopen is, dat deze plaat nu meer succes oogst.

vrijdag 14 februari 2014

Review: Tangerine - The Peeling Of Tangerine

Gear Fab 1999-(GF-131)

Al Ferraro,die behalve zang en gitaar ook nog piano, trompet, fluit en percussie speelde, begon eind jaren vijftig muziek te maken.
Hij zat toen nog op school en was tevens actief als straatmuzikant.
Na enkele maanden werd hij gevraagd om in een band te komen spelen.
Zijn jongere broer Lynn (Crash) kwam eind jaren zestig bij deze band en ook hij beheerste verschillende instrumenten, zoals gitaar, piano, alt-, tenor- en bariton saxofoon, klarinet en conga's.
Tangerine bestond toen verder uit Dennis Kostley - drums en Dennis Defelice - basgitaar en in deze samenstelling werd in 1971 de LP "The Peeling Of Tangerine" opgenomen.
De heruitgave van deze LP, die slechts 5 nummers bevat en maar 30 minuten duurt, is door Gear Fab op CD uitgebracht.
De CD begint met "Come And See Me", een swingende progressieve rock song, die invloeden van blues en de muziek van Grand Funk Railroad bevat en gevolgd wordt door "The Hutch" een zeer swingend instrumentaal progressief blues nummer met een funky inslag.
Daarna volgt "Chain Gang" een song, die me sterk aan de muziek van de LP "Just A Poke" van Sweet Smoke doet denken en ook hierin zit het zelfde swingende ritme.
Dan speelt de band "A.J.F.", een progressieve rock song met blues invloeden, dat in het begin in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, maar door een tempowisseling in een uiterst swingende song uitmondt.
Het laatste nummer is het langste van de plaat en heet "My Main Woman" en in deze song zit een heuse lange drumsolo, zoals dat in die tijd de gewoonte was.
De muziek van Tangerine is swingend, de nummers worden niet uitgemolken door ellendig lange gitaar solo's en de spanning wordt er genoeg ingehouden, om je naar meer te doen verlangen.
Kortom een boeiende CD, die ondanks de korte speelduur meer dan de moeite waard is en daarom een aanrader voor liefhebbers.

vrijdag 7 februari 2014

Review: Thomas Edisun's Electric Light Bulb Band - The Red Day Album

Gear Fab 2014-(GF-270)

In de zomer van 1967 werd in het weekend na het uitbrengen van The Beatles LP "Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band" van vrijdag tot zondagavond de LP "The Red Day Album", waarop 17 nummers staan, opgenomen.
De opname voor de van de LP getrokken single "No One's Been Here For Weeks" / "Common Attitude" werd in de LA LOU studio te Lafayette, Louisiana gemaakt en werd her opgenomen in de Robin Hood Studio's te Tyler, Texas onder leiding van producer Robinhood Brians, die ook werkte met The Five Americans, John Fred And The Playboys, The Uniques en ZZ Top.
Daar werden, in één weekend tijd, ook de resterende 15 nummers voor de LP opgenomen en gemixt.
De band, die die onder de naam Thomas Edisun's Electric Light Bulb Band optrad, bestond uit: Richard Orange - zang, sologitaarbasgitar, piano en akoestische gitaar, Clay Dunham Smith - keyboards, elektrische piano, basgitaar, zang, orgel en vleugel Gary Simon Bertrand - drums, zang, percussie, kazoo, gong en  bellen en Kim Jarad Foreman - zang, Hammond orgel, elektrische piano en synthesizers, plus gastmuzikant Robert Sonnier - zang, slaggitaar, basgitaar, maracas en tamboerijn, die op 2 nummers (4 & 6) meespeelt.
Het album begint met "(Intro) I'm Here", een 43 seconden durend nummer, dat me aan The Beatles LP "Sgt.Peppers" doet denken en gevolgd wordt door "Red Day", waarin de band die zelfde sfeer op roept, want ook dit nummer is sterk verwant met de muziek van The Beatles uit die periode en zelfs de zang hierin lijkt op die van Paul McCartney.
Het volgende nummer heet "Have You Been To The Light" en ook hierin laat de band horen sterk door The Beatles beïnvloed te zijn en de muziek van de band heeft ook veel weg van Paper Garden uit New York, die in dezelfde tijd een schitterende LP maakte.
De B-kant van de single "Common Attitude" is de volgende song en hierin is de zang van Kim te horen in een uitstekende licht psychedelische pop song, waarin het tempo niet al te hoog ligt.
Daarna volgt "Hope", een swingende uptempo psychedelische rock song, waarin de band laat horen ook schitterende muziek te kunnen spelen in een eigen stijl en
in "No One's Been Here For Weeks", de A-kant van de single, speelt de band een fantastische swingende psychedelische song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zttten en die na enkele keren beluisteren, niet meer uit mijn hoofd te denken is.
Ook in "Walk Out With Your Heart" speelt de band in deze stijl, alleen ligt het tempo hierin iets lager, waardoor de song een andere uitstraling krijgt.
"Champion" is weer zo'n geweldige lekker klinkend pop song, die swingt als een trein en met "I'm Here Right Here" laat de band opnieuw horen, dat de invloed van The Beatles van groot belang is geweest voor het maken van heerlijke licht psychedelische songs.
In "I'll Join The Army" krijg ik een song te horen, die door Ring Starr gezongen had kunnen zijn en in "Merlin" speelt Thomas Edisun's Electric Light Bulb Band een erg rustige, maar mooie song.
Vervolgens hoor ik "Breathe", waarin de band opnieuw een kort rustig nummer speelt en dit wordt gevolgd door "Alexander Graham Bell", een prettig in het gehoor klinkende licht psychedelische song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "Concord World", een song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en hierin heeft de band enkele prima subtiele tempowisselingen ingebouwd.
Met "Marigold" laat de band me weer een song horen, waarin de muziekstijl van Paul McCartney terug in te vinden is en met "Send Me Your Picture" hoor ik een lekker swingende pop song, die doorspekt is met Beatles invloeden, terwijl het laatste nummer "(Outro) Dream Me Up Snotty", net als het eerste nummer, verwant is met de stijl van "Sgt.Peppers Lonely Hearts Club Band" en ook slechts 43 seconden duurt.
Thomas Edisun's Electric Light Bulb Band heeft met The Red Day Album een schitterend album gemaakt, dat in geen enkele collectie van zestiger jaren liefhebbers mag ontbreken.
Roger Maglio heeft hiermee opnieuw een fantastisch stuk muziek weten te lokaliseren en heruitgebracht, waarvoor hulde!