vrijdag 22 februari 2013

Review: Sweet Marie - Stuck In Paradise

Gear Fab 2001-(GF-172)

In 1969 werd te Honolulu, Hawaii de band Sweet Marie opgericht, doordat tekstschrijver, muzikant en producer bij Capitol Records Prince Teddy, het idee kreeg een rock & roll trio te beginnen, waarin ook psychedelische rock gespeeld werd en ook harmonische klanken moest hebben.
Hij benaderde opname technicus, sologitarist Sonny Lathrop met dat idee en samen haalden ze drummer Willy Bims over met hen mee te doen.
Bims was drummer geweest op de meeste door Tommy Boyce en Bobby Hart geschreven hits inclusief de meeste opnames van The Monkees.
De band begon in Hollywood op te treden tijdens de late uren en al snel hadden ze een een contract als huis band  in de beroemde Studio City nachtclub "The Point After" te Waikiki, Hawaii op het eiland Oahu.
De band begon kort na aankomst in Hawaii met het opnemen van hun debuut album "Sweet Marie 1", dat in 1970 via het Yardbirds Records label, waarop hun single "Remember Mary" stond, die de eerste plaats haalde in Hawaii en daardoor ook op het vaste land de aandacht trok en hen een contract met het Liberty label op leverde.
Dat resulteerde in een uitgebreide toer en nadat de band in 1971 in Hawaii terug was en nationale bekendheid had verworven, werd ze de huis band van een club,
Captain Nemo genaamd en genoemd was naar een figuur uit het boek 20.000 miles onder de zee van Jules Verne.
Kort daarna begon Sweet Marie met het opnemen van songs voor hun tweede album "Stuck In Paradise", dat in de Commercial Studios te Honolulu, Hawaii gebeurde en nog in 1971 werd uitgebracht.
Begin 1972 heropende "The Point After" haar deuren als "Sweet Marie's", die gelegen was in het hart van de internationale markt plaats te Oahu en werd de meest succesvolle club van Hawaii, die elke avond stampvol zat met mensen, die een glimp van de band op wilden vangen, die de plaats tot een hit maakte.
Het album klom spoedig tot de bovenste regionen van de hitparade en het nummer "Stella's Candy Store" werd de grootste hit van de band, maar deze keer internationaal, waardoor ze hun opwachting op TV maakten, commercials gingen maken en op traden op het Crater Festival in Hawaii met Carlos Santana en andere bands als The Rascals.
In 1973 nam de band zijn derde album op, die niet uitgebracht zou worden en eind van dat jaar ging de band door meningsverschillen uit elkaar.
De LP/CD "Stuck In Paradise" bevat 11 nummers, waarvan de titel song de eerste is en in dit nummer speelt de band een lekker in het gehoor klinkende mix van Zuid-Amerikaanse ritmes en pop in een niet al te hoog tempo.
De volgende song is een stuk heftiger en hierin maakt de band een prima mix van pop en progressieve rock en in "My Little Angel" krijg ik een erg mooie ballad te horen, waarbij de zang ingetogen klinkt.
Daarna volgt er een uitstekende opgewekte song, "Hortense The Hippie", genaamd, waarin het mee zing gehalte erg groot is, waarna ik een song hoor met soul invloeden, getiteld "Do Do (Find Me A Way)" en deze swingt als een trein.
Dan volgt de single "Stella's Candy Store", die experimenteel begint en over gaat in een swingende mix van Zuid-Amerikaanse ritmes en progressieve rock,
waarbij het ritme door de drums bepaald wordt en er bij tijd en wijle scheurend gitaarwerk te beluistern valt.
Ook "I Got That Feelin'" bevat een lekker dansbaar ritme en deze song heeft eveneens invloeden uit de progressieve rock en Santana achtige ritmes.
In "Another Feelin'", een vervolg op de vorige song speelt Sweet Marie een vrij rustige song met Zuid-Amerikaanse ritmes in de stijl van Santana met geluiden van een golvende zee op de achtergrond.
Met "I Want Your Woman" blijft het tempo niet al te hoog en deze prima klinkende pop song wordt gevolgd door een nummer, dat "Drum Solo" heet en zoals te verwachten was, speelt Willy Bims hierin een drumsolo en doet dat op een geweldige manier in wisselende ritmes.
Het nummer "Changes" is de laatste song van de LP/CD en hierin zit een swingend soul ritme, dat gemixt met progressieve rock klanken, de song schitterend laat klinken en stil zitten is dan ook onmogelijk.
De LP/CD, "Stuck In Paradise" van Sweet Marie klinkt uitstekend en is een aanrader voor iedereen, die van muziek houdt.

vrijdag 15 februari 2013

Review: Hell Preachers Inc. - Supreme Psychedelic Underground / Ugly Custard - Psicosis

Gear Fab 2013-(GF-264)

Deze uitgave van het Gear Fab label bevat 2 LP's, waarvan die van Hell Preachers Inc. de eerste is en die van Ugly Custard de tweede.
In 1968 verscheen, via de labels Liberty, Europe en Marble Arch, de LP "Supreme Psychedelic Underground" van de band Hell Preachers Inc., waarvan het gerucht gaat, dat daarin de Deep Purple leden Richie Blackmore, John Lord en Ian Paice spelen, maar zij ontkennen dit ten stelligste.
Helaas zijn er geen gegevens over de werkelijke bezetting van de band bekend en ook ontbreken de gegevens omtrent de schrijvers van de nummers.
Wat wel bekend is, zijn de 10 titels van de nummers, waarvan de eerste "Time Race 1" is en dit lijkt een voorloper van het nummer "Race With The Devil" van The Gun, waarin de gitarist een soortgelijk spel laat horen, dat alleen sneller gespeeld wordt.
Vervolgens speelt de band psychedelische rock met schitterende achtergrond vocalen en allerlei geluiden, zoals vliegtuiggeluiden, geschiet uit een cowboy film en luchtalarm, maar ook zit er in dit nummer een prima stukje klassiek aandoende symfonisch muziek verwerkt.
Daarna hoor ik voor de eerste keer de zanger in actie in "Let Me Shoot You", een psychedelische rock song, waarin orgel en gitaar de hoofdrol spelen.
Dan krijg ik "Nirwana" te horen en ook daar speelt het orgel een grote rol in, dit keer samen met de zang en drums en hierin speelt de band een stukje experimentele psychedelische rock, waarin het tempo steeds meer opgevoerd wordt, totdat het een climax bereikt heeft.
In "Courante" laat de band een staaltje klassiek bewerkte rock horen, die met psychedelische klanken gemixt wordt en wel iets weg heeft van de muziek van The Nice en het daarop volgende nummer, "Preacher Man", een geweldige progressieve rock song, bevat invloeden uit het geloof, waarvan de tekst in Duits is, waardoor ik de indruk krijg, dat Hell Preachers Inc. een Duitse band moet zijn.
De volgende song heet "We Like The White Man", een fantastische korte rock song, waarin de muziek bestaat uit drums en zang, die gevolgd wordt door "Turn Turn", een rock song met blues invloeden, die me aan "Magic Bus" van The Who doet denken.
In "Spy in Space" speelt de band uiterst psychedelische en progressieve rock en in het afsluitende "Time Race 2" hoor ik het vervolg van "Time Race 1", waar de LP mee begon en hierin laat de band een heerlijk stukje progressieve rock horen.
Over Ugly Custard is gelukkig iets meer bekend en hun enige LP, met daar op 8 instrumentale nummers, werd in 1970 uitgebracht door de labels Kaleidoscope en Metronome.
De band bestond uit: Alan Parker - sologitaar, Herbie Flowers - basgitaar, Roger Coulham - orgel en Clem Cattini - drums.
De LP begint met het welbekende "Scarboro Fair", dat door veel bands gecoverd is en deze uitvoering klinkt me als een verrassing in mijn oren, want de band laat me met hun instrumentale versie hier een stuk progressieve rock horen, waardoor ik het idee krijg, dat ik dit nummer nog niet eerder gehoord had.
Daarna volgt "My Babe" en ook dit nummer krijgt een heel andere uitstraling, want in plaats van rock & roll of blues, speelt de band dit in een progressieve rock uitvoering.
"Hung Upside Down" heet de volgende cover en hier geeft Ugly Custard eveneens een eigen draai aan, door het een stuk ruiger en progressiever te spelen.
De eerste eigen compositie heet "Custard's Last Stand" en dit begint met lekker rustig gitaarspel, dat al snel over genomen wordt door heftig orgelspel, waarna het nummer ontaardt in een swingend progressief geheel, waarin de gitaar en het orgel elkaar afwisselen, ondersteund door drums en basgitaar.
Vervolgens krijg ik weer een cover te horen, getiteld "Babe, I'm Gonna Leave You" en dit is een uitstekend stukje progressieve symfonische rock, waarin enkele geweldig goede tempowisselingen zitten, waardoor het nummer soms rustig en soms erg heftig klinkt.
De laatste 3 nummers zijn eigen composities en de eerste daarvan heet "Cry From The Heart", dat een rustige start kent en oosters getint is, waarbij het tempo enigszins wisselt en het ritme swingend is.
Daarna volgt "Never On A Blues Day", een schitterend blues nummer, dat in een lekker klinkend ritme gespeeld wordt en enkele prima tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door het laatste nummer "Feel This", een heerlijk swingend progressief nummer met een aanstekelijk ritme.
Roger Maglio van Gear Fab weet elke keer weer schitterende LP's te vinden en ook deze uitgave, waarop 2 moeilijk te vinden LP's staan, is er weer één om van te smullen.

vrijdag 8 februari 2013

Review: T.Swift & The Electric Bag - Are You Experienced?

Gear Fab 2001-(GF-173)

In 1968 werd de LP "Are You Experienced?" via het Custom label uitgebracht door de band T.Swift & The Electric Bag.
Helaas zijn er geen gegevens omtrent deze band, maar waarschijnlijk gaat het om Tom Swift, die samen met de band The Electric Grandmothers in 1964 een single opgenomen hadden in de Sound Tex studio te Houston.
De LP/CD "Are You Experienced?" bevat 10 nummers, waarvan alleen van de titelsong de componist bekend is en dit is tevens het openingsnummer van de LP/CD.
Dit is een schitterende uitvoering van de Jimi Hendrix song, waarin de band lekker psychedelisch uit pakt, zonder het origineel geweld aan te doen.
Vervolgens hoor ik een uitstekende country rock song, getiteld "As I Grow Into A Man", waarbij de zang en muziek me aan die van Smokey en met name Chris Norman, doet denken, die zo'n 10 jaar later pas naam zou maken.
Daarna volgt het instrumentale "Red Eyes", een nummer met invloeden van The Ventures en in mindere mate uit de surf muziek en deze wordt gevolgd door "A Jet", dat een instrumentale cover is van "The Letter" dat een hit was voor The Boxtops.
Dan krijg ik weer een gezongen nummer te horen, dat "Take It Easy Baby" heet en op een vrij rustige manier gespeeld wordt en een aangenaam ritme heeft, waarop er in die tijd heerlijk geschuifeld kon worden.
In "What's Your Bag?" speelt de band een fantastisch stukje psychedelische instrumentale rock, waarbij het Hammond orgel de hoofdrol vertolkt en in "Free Form In 6" laat de band een geweldige progressief stukje instrumentale rock muziek horen, waarin psychedelische klanken de boventoon voeren.
Ook "The Stinger" is instrumentaal en in dit heerlijke swingende nummer is het onmogelijk om stil te blijven zitten.
"The Strut" is eveneens instrumentaal en doet qua sfeer aan nummers als "Mo Onions" en "Green Onions" van Booker T. & The MG's denken en "Expo In Sound", dat het laatste nummer van de LP/CD is, is een geweldig lekker stukje instrumentaal progressief gespeelde rock, dat niet alleen swingt, maar waar ook nog eens
psychedelische klanken in zitten.
De LP/CD "Are You Experienced" is een fantastische uitgave, die in geen enkele collectie mag ontbreken.

zondag 3 februari 2013

Review: Ouba - Freak Out Total

Gear Fab 2001-(GF-174)

Ouba was een Canadese band, die uit 4 bandleden bestond en in 1968 de LP "Freak Out Total" uitbracht, die in 32 minuten live in de Stereo Sound Studio te Montreal, Quebec opgenomen werd, waarbij geen overdubs gedaan werden, de muziek niet gemixt werd, geen repetities vooraf gedaan waren, de bandleden knetter stoned waren en het eigenlijk niet de bedoeling was om deze jam uit te brengen.
De band bestond uit: Andy Shorter - drums, Denis Lepage - orgel, Michael Pagliaro - sologitaar en Tony Roman - basgitaar en zang.
De CD bevat 2 nummers, die "Premiere Partie" en "Deuxieme Partie" getiteld zijn.
"Premiere Partie" duurt bijna 12 minuten en hierin laat de band horen, waarom de titel van de LP "Freak Out Total" was, want in deze waanzinnig goede jam van progressieve rock, gaat de band helemaal uit zijn dak, swingt er geweldig op los en laat naar het eind van dit deel een stuk experimentele muziek horen.
"Deuxieme Partie" gaat verder, waar het eerste deel onderbroken werd en dit stuk duurt bijna 16 minuten.
Hierin zit een heuse drums solo, zoals in die tijd door veel bands gedaan werd en ook gaat de band door met het maken van geïmproviseerde muziek, die nog steeds lekker progressief klinkt en in dit deel komt het Hammond orgel meer op de voorgrond.
De CD van Ouba is een fantastisch stuk muziek, waarin de band de luisteraar meevoert in één grote trip en behoort daarom in ieders collectie thuis.