Review: Ellison - Ellison

Gear Fab 2000-(GF145)

Ellison was een Canadese band , die in 1967 door Vincent Marandola - zang en sologitaar en Richard Arcand - basgitaar werd opgericht en in eerste instantie onder de naam Jimmy Peace speelde.
In 1969 kwam Robert Cager de drummer vervangen , werd Christian Tremblay als tweede gitarist door de band aangetrokken en werd er voor een nieuwe bandnaam gekozen, namelijk Ellison.
Al snel begonnen ze regelmatig op te treden in hun woonplaats Montreal en elders in Quebec.
In 1971 nam Ellison hun enige LP op voor het Trans-World Records label en deze verkocht ronduit slecht, waardoor de band het in 1973 dan ook wel voor gezien houdt.
Aangezien er niet meer opnamen van de band bestonden is deze CD, waarvan alle songs door Vincent Marandola geschreven zijn, wat aan de korte kant met slechts 29 minuten.
Het openingsnummer heet "Unchanged World", een schitterende progressieve rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en lichtelijke blues invloeden bevat.
Daarna volgt "Seal A Beam Bow", eveneens een geweldige progressieve rock song, waarin de band een stukje muziek speelt, dat wel iets van de sound van The Doors weg heeft.
Dan krijg ik "Satanic" te horen, een swingende snelle bluesrock song, die gevolgd wordt door het psychedelische "Winter Slutch", waarmee de band een van de beste songs van de CD laat horen.
In "Strawberry Pain" speelt de band een rustige rock song, waarin een prima tempowisseling zit en in "Untruth Story" hoor ik de band een vrij commerciële rock song spelen.
Het laatste nummer heet "Freedom" en ook dit is een vrij rustige rock song, waar invloeden van reli pop in te bespeuren zijn.
Ondanks het feit, dat de CD maar relatief kort is, maakt de muziek veel goed en dit is dan ook een CD, die je in ieder geval gehoord moet hebben.

Review: Dreamies - Program Ten & Eleven

Gear Fab 2000-(GF-146)

Bill Holt werd in 1944 te Springfield, Delaware geboren, onder de rook van Philadelphia.
Inn de jaren 50 kreeg rock & roll vat op hem dankzij de muziek van Elvis, Bill Haley en Buddy Holly en de rebellie, die dat met zich mee bracht.
In 1963, op zijn negentiende, werd hij vader , trouwde, hoorde de eerste Beatles muziek en werd geconfronteerd met de harde realiteit van de oorlog in Vietnam, waar kennissen van hem stierven.
Begin februari 1972 werd Bill zich meer en meer bewust van het feit dat het leven, dat hij tot dan heeft geleid, niet het leven was, dat hij werkelijk wilde (hij werkte op kantoor) en hij droomde er van om muzikant te worden.
Sterk beïnvloed door Beatles albums al "Sgt. Pepper's" en "Abbey Road", maar vooral door het nummer "Revolution 9" van "The White Album", besloot hij soortgelijke muziek te gaan maken en dat resulteerde in de LP "Dreamies - Program Ten & Eleven", die in 1973 werd uitgebracht via Stone Theater Productions.
De LP, die slechts 2 nummers bevatte, werd in 2000 door het Gear Fab label opnieuw uitgebracht en het eerste nummer "Pogram Ten", is een fantastisch zeer psychedelisch nummer, dat uit de twee songs "Sunday Morning Song" en "The Usher" is opgebouwd en invloeden uit de muziek van The Beatles bevat en doorspekt is met toespraken en wisselende ritmes en totaal meer dan 26 minuten duurt.
Ook het tweede en tevens laatste nummer, getiteld "Program Eleven", waarin de song "Going For A Ride" te beluisteren valt, is een 26 minuten durend nummer.
En net als in het eerste nummer, bevat ook dit schitterende psychedelische muziek, waarin Beatles invloeden duidelijk hoorbaar zijn.
De CD Dreamies - "Program Ten & Eleven" is verplichte kost voor alle liefhebbers van psychedelische muziek.
Hulde voor Roger Maglio voor het opsporen van deze geweldige muziek!

Review: Pete Miller - Summerland

Gear Fab 2000-(GF-147)

Rond 1966 begon de Engelsman Pete Miller uit Norwich, ook wel bekend als Big Boy Pete, met het maken van psychedelische muziek.
Tussen 1965 en 1969 nam hij honderden songs op, maar de enige single, die het vinyl haalde, was "Baby I Got News For You" uit 1965.
Ook andere artiesten namen songs van hem op, zoals Freddie & The Dreamers en Sounds Orchestral.
Op de CD "Summerland" staan 14 onuitgebrachte songs, die in de periode 1966 - 1968 gemaakt zijn en de
muzikanten, die op deze CD meespelen, zijn: Tony Webster - sologitaar en zang, George Parsons - basgitaar, Johnny Larke - basgitaar, Robert Newton - drums en percussie, Luke Watson - drums en zang, Mickey Waller - drums, Peter London - orgel, Paul Gunnell - piano, Derek Shephard - mellotron, Johnny Byles - saxofoon, Alan McClennan - viool, Ricky Southern - zang en Shirley Larke - zang, terwijl Pete Miller zelf de sologitaar, basgitaar, percussie en zang voor zijn rekening neemt.
De eerste van  de songs, die op de CD staan, is "Where Did I Go?", dat in februari 1968 opgenomen werd.
"Where Did I Go?" is een aanstekelijke vrolijke psychedelische pop song, die me aan zet tot mee bewegen en gevolgd wordt door "The In Things", dat in juni 1966 opgenomen werd en minstens net zo opgewekt klinkt, waarbij het ritme lekker in het gehoor klinkt en ik de onbedwingbare neiging krijg te gaan dansen.
Daarna volgt "Time Has No Meaning" (september 1967), een schitterende pop song, waarin het tempo een stuk lager ligt, dan in de vorige twee songs en de enige song op deze CD, die Pete niet alleen geschreven heeft.
Dan hoor ik "Time And Time Again"(februari 1966), dat een prima dansbaar ritme bevat, maar toch een vrij rustige pop song is en hierna volgt "Forget Me Not" (juli 1967), waarin Pete een heerlijk opgewekt stukje pop muziek laat horen.
In september 1967 nam Pete ook de song "Who Cares About The Moon?" op, een lekker klinkende pop song met enkele prima tempowisselingen en deze wordt gevolgd door "Soho Solitaire" (februari 1967), een fantastische vrolijke swingende pop song met afwisselende ritmes, die aan zetten tot mee bewegen.
In "Sweet Talk Town" (mei 1966) laat Pete opnieuw een uitstekende dansbare pop song horen, waarin ook lichte country invloeden te ontwaren zijn.
Met "Peter Pan" (juni 1966) krijg ik een rustige licht psychedelische song te horen en in "Willow Tree"(juni 1966) een opgewekte swingende pop song.
"Antoinette"(oktober 1966) is een swingende pop song met wisselende tempo's, die aan zet tot dansen en met "Fiesta Time" (augustus 1966) laat Pete me een uitstekende vrolijke pop song horen, waarin het ritme me in beweging zet.
Vervolgens hoor ik "Listen Girl" (april 1966) en ook dit is weer een prettig in het gehoor klinkende pop song, die positiviteit uitstraalt en het laatste nummer "Oh Miss Halliday" (december 1966) laat me ook nu weer genieten van de vrolijke klanken van de muziek, die aan zet tot dansen.
De CD"Summerland" van Pete Miller staat vol vrolijke pop songs, die geen moment vervelen, aan zetten tot dansen en ontzettend veel positiviteit bevatten, zodat ik iedereen kan aanraden, deze CD aan te schaffen.

Review: Deerfield - Nil Desperandum

Gear Fab 2000-(GF-148)

In 1968 richtten John Guerry - piano, orgel en zang, Steve Coleman - sologitaar, steel gitaar en zang, Michael Hickman - slaggitaar, harp en zang, Charlie Bickley - basgitaar, mandoline en zang en Dennis Hansen - drums en zang, The Dream Machine op, een naam, die begin jaren 70 werd veranderd in Deerfield.
Allen zaten toen nog op de middelbare school in hun woonplaats Houston, Texas.
Wat Deerfield zo bijzonder maakte was het feit, dat alle bandleden zowel zongen als teksten schreven en ook hun gedrevenheid tijdens live optredens viel op, zodat hun reputatie en populariteit snel groeide en omdat hun muziek niet aan een bepaalde stijl gebonden was, traden ze op als voorprogramma van diverseartiesten zoals, Cheech & Chong, Molly Hatchet, Fanny en Loggins & Messina.
Onderwijl waren ze ook nog eens 6 avonden per week aktief in de club The Cellar en in 1971 bracht de band hun LP "Nil Desperandum", met daarop 10 songs, in eigen beheer uit op het Flatrock label.
Het eerste nummer is de titelsong "Nil Desperandum", een aangenaam klinkende pop song, waarbij ik de neiging krijg mee te gaan neurieën.
Daarna volgt "Man From Barnaby", een heerlijke psychedelische pop song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en aan zet tot mee bewegen.
De volgende song heet "Kitty Is A Lady" en ook dit is een lekker klinkende dansbare rock song, die gevolgd wordt door "Family Comfort", een rustige country rock song.
"The Great Rio Grande Border Run" is een swingende country rock song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en "Better Way" is een progressieve rock song met country rock invloeden.
In "Megopolis/Out Without" laat de band me opnieuw een stukje progressieve rock horen, dat een swingende jaren 40 melodie heeft en de muziek me aan die van The Mamas and The Papas doet denken.
Het langste nummer duurt meer dan 12 minuten en heet "The Trilogy", een stuk, dat zoals de titel al aan geeft uit 3 delen bestaat en het eerste daarvan heet "Do You Believe In Words", een schitterend stukje progressieve rock, gevolgd door "Sing Together", een vrolijke licht psychedelische rock song, die aan zet tot dansen en "Relax (Enjoy Your Friends)", eveneens een swingende licht psychedelische progressieve rock song.
Dan volgt de country song "Me Lovin' You" en deze staat in schril contrast met het vorige stuk muziek, hoewel dit geen slecht nummer is.
De laatste song heet "Riverside" en is een uitstekende pop song, die over gaat in een progressieve rock song, die swingt als een trein en hierin is de band op zijn best.
De CD "Nil Desperandum" is lekker afwisselend en staat vol heerlijke muziek, waarvan de uitschieters voor mij "Trilogy" en "Riverside" heten.

Review: The Firebirds - Light My Fire / The 31 Flavors - Hair

Gear Fab 2013-(GF-268)

Deze uitgave van het Gear Fab label bevat 2 LP's uit 1968, die door Roger Maglio op 1 CD zijn gezet.
De eerste daarvan is de LP "Light My Fire" van The Firebirds, die via het Crown label verscheen en deze bevat 6 songs, waarbij alle gegevens ontbreken, behalve dan van de titel song, dat een cover van het Doors nummer is.
Ook van de schrijvers en uitvoerenden van de 8 nummers van LP "Hair", die via het Custom label uitgebracht werd, zijn niet bekend, op de schrijvers van de eerste 2 nummers na.

Het eerste nummer van The Firebirds is meteen de titel song "Light my Fire" en hierin speelt de band een redelijke instrumentale versie van deze Doors song.
Daarna volgt de rustige song "Delusion", die soul invloeden bevat waarna de band vervolgt met een nummer, dat me, qua gitaarspel, aan de muziek van Jimi Hendrix doet denken, getiteld "Relections".
Dan speelt de band "Bye Baby", een uitstekende bluesrock song met prima gitaarspel, gevolgd door "Gypsy Fire", een progressieve rock song met invloeden van de muziek van Jimi Hendrix.
In "Free Bass" krijg ik een instrumentaal progressief rock nummer voorgeschoteld, dat gevolgd wordt door "No Tomorrows", een schitterende progressieve rock song, die naar het einde toe, lichtelijk experimenteel klinkt.
Het laatste nummer van deze LP heet "Warm Up" en is een heerlijk swingend progressief bluesrock nummer, dat geheel instrumentaal gespeeld wordt.
De eerste song van de band Flavors heet "Hair" en dit is een alternatieve uitvoering van de musical song, die in niets op het origineel lijkt, behalve de tekst dan en dit nummer klinkt verfrissend, nieuw en progressief.
Het volgende nummer is een lekker swingende uitvoering van "Aquarius / Let The Sunshine In", waarbij de muziek van het het tweede gedeelte een stukje progressiever klinkt.
Dan volgt "Protest", een rustige progressieve rock song, die lichtelijk psychedelisch klinkt en hierna volgt "Free Fuzz", een stukje muziek, waarin progressief scheurend gitaarspel te beluisteren valt.
Vervolgens speelt de band een song, getiteld "One-Two-Three-Four" en dit is een uitstekende progressieve rock song met enkele prima tempowisselingen, die over gaat in een rustig stuk bluesrock, om aan het eind terug te keren naar de progressieve rock.
Daarna volgt "Real Far Out" en dit instrumentale progressieve bluesrock nummer doet me een beetje denken aan de muziek van Ten Years After en The Yardbirds.
In "Free Drums" gaat de band verder waar het in "Free Fuzz" gestopt was en hierin laat de drummer een prima drumsolo horen, waarna de LP op passende wijze afgesloten wordt met "Distortions Of Darkness" een fantastisch instrumentaal progressief rock nummer, waarin enkel goede tempowisselingen zitten.
Roger Maglio van Gear Fab heeft opnieuw schitterende muziek van 2 onbekende bands weten te combineren op 1 CD en deze zal een welkome aanvulling zijn in de collectie van elke muziek liefhebber.

Review: Douglas Fir - Hard Heartsingin'

Gear Fab 2000-(GF-149)

Douglas Fir was de bijnaam van Douglas A. Snider en de CD "Hard Heartsingin'" is het product van een band, die eind jaren zestig bekend stond als The Sun Trio.
De band bestond uit: Richie Moore - sologitaar, Tim Doyle - Hammond orgel en Douglas A. Snider - drums en zang.
De bandleden hadden allen een reguliere baan, maar deelden ook samen een droom en dat was het maken van een LP.
Hun droom werd werkelijkheid toen Quad/MGM besloot opnames van de band op LP uit te brengen.
Voor de uiteindelijke mix van het album, kwam Bruce Bye de band op basgitaar versterken en ook werd er werd een single van de band uitgebracht, getiteld "Smokey Joe's".
Doordat de single veel gedraaid werd, trad de band, die toen Douglas Fir heette, regelmatig op, maar nadat het platenlabel Quad failliet ging, was dat ook meteen het einde van Douglas Fir.
Wat achter bleef is een gerealiseerde droom, die in het jaar 2000 op CD verscheen via het Gear Fab label en daarop staan 10 nummers.
De eerste daarvan is de titelsong "Hard Heartsingin'", een progressieve bluesrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Jersey Thursday", een rustige rock song, die lichtelijke Zuid-Amerikaanse ritmes bevat en door Donovan geschreven werd.
Dan volgt "I Didn't Try", een progressieve rock song in de stijl van The Peddlers, waarna "Early In The Morning" volgt en dit nummer is net als de titelsong een uitstekende progressieve bluesrock song.
Daarna speelt de band "New Orleans Queen", een progressieve bluesrock song, dat op een nummer van Bob Dylan lijkt, alleen kan ik niet op de titel van de song komen.
Vervolgens speelt de band een nummer met de titel "Moratorium Waltz" en dit is een rustige progressieve rock song, waarbij de band van blazers gebruik maakt en door het drum ritme een enigszins militaire sfeer creëert.
In "Smokey Joe's" swingt de band er op los en hierin zit een heerlijk drum ritme en in "Comin' Back Home" zitten weer lichtelijke Zuid-Amerikaanse ritmes en speelt de band een lekker klinkende pop song.
"Tom's Song" is een prachtige ballad, waarin de band gebruik maakt van viool en blazers klanken en een prima stukje muziek laat horen en in het laatste nummer, "21 Years", speelt Douglas Fir een lekker klinkende progressieve rock song.
"Hard Heartsingin'" van Douglas Fir klinkt prima en is het beluisteren dan ook meer dan waard.

Review: Psychedelic Underground - Bokaj Retsiem

Gear Fab 2000-(GF-150)

Psychedelic Underground was een Duitse band, die hun LP "Bokaj Retsiem", het achterste voren geschreven Meister Jakob, via het Fass label uitbracht in 1969.
Over de band zijn geen  gegevens bekend, behalve dan het feit dat Rainer Degner één van de leden was en alle teksten schreef en dat de plaat geproduceerd werd door Herbert Hildebrandt.
"Bokaj Retsiem" is de eerste uitgave op het Gear Fab label van een niet Amerikaanse band en op dit album staan 11 nummers, waarvan "So Sad", een eigentijdse  bewerking van de cover van het nummer "Don't Let Me Be Misunderstood", van The Animals, de eerste is, maar deze song heeft wel een eigen tekst.
Daarna speelt de band een kleine 30 seconden het nummer "Classic Bokaj" en dit is een op klassiek gitaar gespeeld stukje "Vader Jacob", dat gevolgd wordt door een schitterende psychedelische progressieve rock song, getiteld "It's Over".
Dan hoor ik bommen en geweerschoten in het korte "Only A Child", waarna er weer een kort nummer volgt, dat "Sad Bokaj" heet en opnieuw een uitvoering is van "Vader Jacob" alleen is de uitvoering anders, omdat het een trieste ondertoon kent.
In "I'm So Afraid" laat Psychedelic Underground een fantastische progressieve rock song horen en dit wordt gevolgd door de titelsong "Bokaj Retsiem", eveneens een geweldig stukje progressieve rock, waarin enkele uitstekende tempowisselingen zitten.
Vervolgens speelt de band weer een andere uitvoering van "Vader Jacob", die deze keer "Bossa Bokaj" heet, waarna de band verder gaat met een progressieve rock song, die "Pill" heet.
Met "Something Wrong With Bokaj" speelt de band de laatste versie van het nummer "Vader Jacob", gevolgd door een heerlijke progressieve bluesrock song, getiteld "Drifting".
De CD "Bokaj Retsiem" van Psychedelic Underground staat vol schitterende progressieve rock en is een genot om naar te luisteren.