Halverwege 1968 ontmoette Edgar Marcie Rauer - zang en Saul Goodman - sologitaar, waar hij muzikale ideeën mee uitwisselde en mee samen begon te spelen.
Ook Joe Cleary - zang kwam bij de band, maar het lukte High Traeson maar niet om een vaste basgitarist en drummer aan te trekken, zodat bij de opnamen van hun gelijknamige LP verschillende drummers en basgitaristen mee spelen.
De leden die aan hun LP mee werkten, die in 1969 in de Record Plant studio te New York werd opgenomen en door het Abbott label werd uitgebracht, zijn behalve Marcie, Edgar, Saul en Joe: Bobby Blumenthal - percussie, Terry Morrissey - basgitaar, R.Margolis - basgitaar, Dennis Greller - drums en F.Masica - drums.
De LP bevat 6 nummers, waarvan 5 eigen composities en 1 cover en begint met "Leo", een song, die nog voor het begin van de band geschreven werd door Edgar, die overigens, alle nummers schreef.
"Leo" is een fantastische progressieve rock song met licht klassieke invloeden, maar ook zijn er invloeden in te horen van Jefferson Airplane en It's A Beautiful Day en deze song wordt gevolgd door "Maybe, Maybe" een swingende country rock song, waarin ook blues invloeden te ontdekken zijn.
Vervolgens hoor ik de band een schitterende swingende uitvoering vertolken van de Bob Dylan song "Subterranean Homesick Blues", die met blues en jazz invloeden gespeeld wordt en volgens mij, één van de beste uitvoeringen van dit nummer is.
Daarna volgen Circadian Rhythm", een geweldig nummer, dat een mix is van jazz en klassieke muziek, "The Witch", een progressieve rock song met invloeden van It's A Beautiful Day en uit de jazz en als laatste "Fallin' Back", het langste nummer van de LP, dat meer dan 12 minuten duurt.
In deze progressieve jazzrock song, die enkele uitstekende tempowisselingen bevat, zit een zeer swingend ritme en natuurlijk, zoals in die tijd gebruikelijk was, een drumsolo.
High Treason heeft met deze LP een geweldig goede plaat gemaakt, die in geen enkele collectie mag ontbreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten