In 1968 verscheen, via de labels Liberty, Europe en Marble Arch, de LP "Supreme Psychedelic Underground" van de band Hell Preachers Inc., waarvan het gerucht gaat, dat daarin de Deep Purple leden Richie Blackmore, John Lord en Ian Paice spelen, maar zij ontkennen dit ten stelligste.
Helaas zijn er geen gegevens over de werkelijke bezetting van de band bekend en ook ontbreken de gegevens omtrent de schrijvers van de nummers.
Wat wel bekend is, zijn de 10 titels van de nummers, waarvan de eerste "Time Race 1" is en dit lijkt een voorloper van het nummer "Race With The Devil" van The Gun, waarin de gitarist een soortgelijk spel laat horen, dat alleen sneller gespeeld wordt.
Vervolgens speelt de band psychedelische rock met schitterende achtergrond vocalen en allerlei geluiden, zoals vliegtuiggeluiden, geschiet uit een cowboy film en luchtalarm, maar ook zit er in dit nummer een prima stukje klassiek aandoende symfonisch muziek verwerkt.
Daarna hoor ik voor de eerste keer de zanger in actie in "Let Me Shoot You", een psychedelische rock song, waarin orgel en gitaar de hoofdrol spelen.
Dan krijg ik "Nirwana" te horen en ook daar speelt het orgel een grote rol in, dit keer samen met de zang en drums en hierin speelt de band een stukje experimentele psychedelische rock, waarin het tempo steeds meer opgevoerd wordt, totdat het een climax bereikt heeft.
In "Courante" laat de band een staaltje klassiek bewerkte rock horen, die met psychedelische klanken gemixt wordt en wel iets weg heeft van de muziek van The Nice en het daarop volgende nummer, "Preacher Man", een geweldige progressieve rock song, bevat invloeden uit het geloof, waarvan de tekst in Duits is, waardoor ik de indruk krijg, dat Hell Preachers Inc. een Duitse band moet zijn.
De volgende song heet "We Like The White Man", een fantastische korte rock song, waarin de muziek bestaat uit drums en zang, die gevolgd wordt door "Turn Turn", een rock song met blues invloeden, die me aan "Magic Bus" van The Who doet denken.
In "Spy in Space" speelt de band uiterst psychedelische en progressieve rock en in het afsluitende "Time Race 2" hoor ik het vervolg van "Time Race 1", waar de LP mee begon en hierin laat de band een heerlijk stukje progressieve rock horen.
Over Ugly Custard is gelukkig iets meer bekend en hun enige LP, met daar op 8 instrumentale nummers, werd in 1970 uitgebracht door de labels Kaleidoscope en Metronome.
De band bestond uit: Alan Parker - sologitaar, Herbie Flowers - basgitaar, Roger Coulham - orgel en Clem Cattini - drums.
De LP begint met het welbekende "Scarboro Fair", dat door veel bands gecoverd is en deze uitvoering klinkt me als een verrassing in mijn oren, want de band laat me met hun instrumentale versie hier een stuk progressieve rock horen, waardoor ik het idee krijg, dat ik dit nummer nog niet eerder gehoord had.
Daarna volgt "My Babe" en ook dit nummer krijgt een heel andere uitstraling, want in plaats van rock & roll of blues, speelt de band dit in een progressieve rock uitvoering.
"Hung Upside Down" heet de volgende cover en hier geeft Ugly Custard eveneens een eigen draai aan, door het een stuk ruiger en progressiever te spelen.
De eerste eigen compositie heet "Custard's Last Stand" en dit begint met lekker rustig gitaarspel, dat al snel over genomen wordt door heftig orgelspel, waarna het nummer ontaardt in een swingend progressief geheel, waarin de gitaar en het orgel elkaar afwisselen, ondersteund door drums en basgitaar.
Vervolgens krijg ik weer een cover te horen, getiteld "Babe, I'm Gonna Leave You" en dit is een uitstekend stukje progressieve symfonische rock, waarin enkele geweldig goede tempowisselingen zitten, waardoor het nummer soms rustig en soms erg heftig klinkt.
De laatste 3 nummers zijn eigen composities en de eerste daarvan heet "Cry From The Heart", dat een rustige start kent en oosters getint is, waarbij het tempo enigszins wisselt en het ritme swingend is.
Daarna volgt "Never On A Blues Day", een schitterend blues nummer, dat in een lekker klinkend ritme gespeeld wordt en enkele prima tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door het laatste nummer "Feel This", een heerlijk swingend progressief nummer met een aanstekelijk ritme.
Roger Maglio van Gear Fab weet elke keer weer schitterende LP's te vinden en ook deze uitgave, waarop 2 moeilijk te vinden LP's staan, is er weer één om van te smullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten