Ze plaatsten een advertentie in de universiteitskrant, waar Marc Swenson - sologitaar en zang op reageerde en nadat ook folk zangeres Gloria Lambert zich bij het trio voegde, was de band een feit.
De naam Haymarket Square werd bedacht, nadat de band een bronzen beeld van een politie officier in een uniform uit begin 1900 had zien staan, die het vredesteken maakte, op Haymarket Square.
De band werd langzaam aan steeds populairder, kreeg optredens in de betere clubs in Chicago en fungeerde als voorprogramma voor bekende bands als: The Yardbirds, Cream en H.P.Lovecraft, maar ook speelden ze met populaire lokale bands als Shadows Of Knight en Saturday's Children.
Hun muzikale invloeden waren H.P.Lovecraft, Cream, Jefferson Airplane en blues en folk muziek.
Nadat de band begonnen was met het schrijven van eigen nummers, kwamen ze in contact met 2 professoren van de universiteit van Illinois, die samen met enkele anderen, een combinatie van muziek en lichtshows maakten onder de naam "The Baron And Bailey Light Circus" en in de zomer van 1968 traden ze samen op als een levende tentoonstelling in het Museum Of Contempory Art in Chicago.
Als resultaat daarvan werd in 1968 hun enige LP opgenomen met daar op 5 eigen songs plus 1 cover en kort na het uit brengen van deze LP veranderde de band samenstelling, want Robert besloot de band te verlaten en werd vervangen door Ken Pitlik en kwam Robert Miller als slaggitarist bij de band en in deze formatie zou Haymarket Square tot 1974 aktief blijven.
Het eerste nummer van de LP/CD heet "Elevator" en is een schitterende mix van een psychedelische en een progressieve rock song, waarbij de zang aan die van Grace Slick doet denken.
Vervolgens speelt de band de cover "The Train-Kept-A-Rollin'", dat ik in de versie van The Yardbirds ken en deze uitvoering is weliswaar niet ruiger, maar de band weet hier toch een geweldige song neer te zetten, die lekker progressief klinkt.
Daarna volgt "Ahimsa", een fantastische progressieve rock song en daarin zit een heuse drumsolo, zoals in die tijd de gewoonte was.
Dan hoor ik "Amapola", dat eveneens een uitstekende progressieve rock song is, die ook psychedelische invloeden bevat en gevolgd wordt door "Fantasmagoria", het korste nummer van het album, maar zeker niet het minste.
Deze schitterende progressieve rock song heeft een aanstekelijk terugkerend ritme en wordt gevolgd door "Funeral", dat de laatste song is.
Hierin is de band op zijn best en dit waanzinnig goede nummer, is een combinatie van progressieve rock met psychedelische rock en een snuifje Jefferson Airplane.
"Magic Lantern" is voor mij één van de beste CD's, die via het Gear Fab label verschenen zijn en een dikke aanrader voor iedereen, die van muziek houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten